Het slaveneiland..
Blijf op de hoogte en volg Chantal
22 Mei 2014 | Gambia, Brikama
Maandag 10-03-2014:
7:00-… Vandaag hadden we weer een gewone stagedag. Om 7:00 uur ging mijn wekkertje weer af. Natuurlijk weer netjes ontbeten en op mijn fietsje naar school gegaan. Eline was er niet vandaag. Zij woonde nu in Senegambia waardoor ze niet naar school kon komen. Doordat ik zo goed met mijn praktijkbegeleidster op kon schieten, was dit ook weer een geweldige dag op stage. We hebben er samen voor gezorgd dat we de hele dag draaiende hielden. Toen het 14:00 uur was, gingen de kinderen naar huis. Binta (mijn praktijkbegeleidster) en ik richting de markt. Er liepen dan ook wel een aantal kinderen met ons mee, die de zelfde kant uit moesten lopen. Hier loopt iedereen zelf naar huis. De ouders brengen de kinderen niet en al zeker niet met de auto. Lekker met de benenwagen! Heerlijk! Er waren ook kinderen die mijn fiets heel graag wilden vasthouden, en zij hebben mijn fiets ook mee geduwd. Zo hoefde ik zelf heel weinig mee te dragen/duwen. Nu lijk ik wel heel erg lui, maar dat is niet zo. Het is hier schijnbaar heel normaal dat de kinderen alles van de juffen dragen..
Toen we eenmaal op de markt kwamen, haakten er een aantal kinderen af, omdat ze de andere kant op moesten. Ik heb mijn fiets over gepakt, en Binta en ik zijn verder de markt over gelopen. Altijd ons standaard rondje als we met zijn tweeën zijn. Na de markt is de stop, bij Binta thuis. Daar hebben we ons drankje op gedronken. Altijd als we uit school komen en over de markt gaan, koop ik een drankje voor mezelf, maar ook voor Binta. En dat drinken we dan bij Binta thuis op. En natuurlijk gaan we dan nog even bijkletsen over de dag. Dit verveelde eigenlijk nooit!
Daarna pakte ik mijn fietsje weer, en ging ik naar huis. Omdat de andere meiden (Milou en Liss) al eerder thuis waren, hadden zij het eten van de markt al mee genomen (boodschappen gedaan). Ik heb nog even een sigaretje gerookt in de achtertuin en ben daarna aan tafel geschoven. Omdat het maandag is, betekend het dan altijd dat Leonie ook eerder thuis is dan de andere dagen en we dan ook eerder kunnen eten.
Na het eten, ben ik af gaan wassen en is Leonie af gaan drogen.
’s avonds hebben we eigenlijk niet veel meer gedaan. Ik wilde vroeg naar bed, zodat ik de volgende dag weer fris en fruitig op mijn werk kon staan.
Dinsdag 11-03-2014:
7:00-… Stagedag.. Dus dat betekend weer vroeg op! Maar ik weet waar ik het voor doe, dus dan maakt het niet meer uit. Toen ik op stage was, kwam Binta naar me toe, om te vragen of ik een poster wilde maken. Ik maakte voorheen nooit posters dus wist niet hoe het moest. Gelukkig had Binta gisterenavond al een opzetje gemaakt en ging het me gemakkelijker af! Hier in Gambia maken ze de posters namelijk zelf. Ze hebben te weinig moderne spullen om ‘Nederlandse’ posters te maken. Dat wordt tekenen en kleuren dus! Ik vond het niet erg om te doen, en Binta had me ook verteld dat ze de poster morgen af moest hebben voor een les, en ze het anders niet meer af kreeg! Ik ben daar dan ook gelijk mee aan de slag gegaan. Ik moet wel zeggen, dat ik er heel de dag mee bezig was. Halverwege de stagedag, kwamen Eline haar ouders en broertje nog in mijn klas kijken. Helaas was ik niet aan het les geven, en konden ze daarom ook niet zien hoe ik les gaf. Wel heeft de moeder van Eline wat gefilmd van een muziekles die heel leuk was. Toen de dag alweer om was, ben ik weer, zoals gebruikelijk, met Binta mee naar huis gelopen. Ik ben vandaag niet zo lang met Binta gebleven, omdat ik moe was en graag naar huis wilde. Want ook de weekverslagen en andere dingen voor school moeten bij gehouden en bij gewerkt worden. Dit was dan ook het eerste wat ik had gedaan, toen ik thuis kwam.
Woensdag 12-03-2014:
7:00-… Laatste stagedag van de week! Dat vond ik dit keer ook niet erg, want door de warmte en deze dagen, was ik toch wel erg moe geworden. Toen ik eenmaal op stage, in de klas aan kwam, waren alle borden vol geschreven. Ik keek op de borden en er stond op: ‘Mathamatics Test’ met daaronder allemaal wiskunde vragen. Ik vroeg aan Binta wat dit betekende en ze vertelde me: Na iedere paar hoofdstukken die we behandelen, houden we een test om te kijken en testen of de kinderen alles nog wel goed genoeg weten. Want ze moeten het wel goed genoeg kunnen, om aan het einde van het jaar naar de volgende ‘Grade’ te gaan. Hier zat natuurlijk wel wat in. Ze begon de test, door alle kinderen een schrift uit te delen en alle vragen te behandelen en uit te leggen. Daarna moesten de kinderen alle vragen en antwoorden in hun schriften op schrijven. Binta en ik liepen dan rond in de klas, om te kijken of het goed ging en om eventueel kinderen te helpen. Sommige kinderen waren nog niet zo ver en vonden het toch wel lastig. Deze kinderen heb ik dan ook zo veel mogelijk geholpen. Wanneer de kinderen klaar waren, moesten ze hun schriften bij mij in leveren, en dan zou ik ze na kijken. Voor deze test krijgen ze gewoon een hele schooldag de tijd, terwijl wij dit in Nederland binnen twee uren af zouden moeten hebben. Hier moest ik nog wel heel erg aan wennen. Verder kwam ik er dan bij het nakijken, ook nog achter dat niet alle kinderen alle vragen hadden ingevuld en ook niet alle kinderen het goed gemaakt hadden. Dit viel natuurlijk wel enorm tegen, maar dat is niet anders. Met de test resultaten wordt niet veel gedaan. De kinderen komen hun resultaten ook niet te weten en ze krijgen geen bijles e.d. Het enige wat ze dan wel doen, is kijken in welke vragen de meeste fouten zijn gemaakt, en deze soort vragen dan nog extra goed klassikaal te behandelen. Hier besteden ze dan ook wel een aantal lessen aan.
Omdat het woensdag was, hadden we natuurlijk weer de gebruikelijke Jolly Phonics training. Maar omdat Eline er niet was, en Binta ook niet naar die training ging, heb ik het vandaag ook maar overgeslagen.
ik ben na schooltijd, lekker met Binta naar huis gegaan, en daarna ook weer door naar huis gefietst. Daar heb ik ook nog even wat huishoudelijke dingen gedaan als: Kleding gewassen. Omdat je het hier met de hand moet doen, heb je er minder snel zin in, en blijft het steeds maar liggen. Ik merk wel dat ik me er iedere keer weer op moet zetten om het doen. Maar als ik dan eenmaal klaar ben, ben ik wel blij dat het allemaal weer schoon is. Maar het blijft een feit: het zal nooit zo goed schoon zijn, als wanneer je het in de wasmachine doet!
Donderdag 13-03-2014:
7:00-14:00 Ondanks dat ik vrij was, liep ook vandaag mijn wekkertje af. Want voor vandaag had Eline me gevraagd om mee te gaan naar het slaveneiland: ‘James Island’. Hier kan ik natuurlijk geen nee op zeggen.. Om 8:00 uur had ik de taxi naar Senegambia. Eline woonde tijdelijk met haar ouders in Senegambia, dus ik zou ze dan daar wel ontmoeten. Vanaf Senegambia zij we weer door gaan reizen naar Serrekunda. Gelukkig was Mamadi met ons mee, die de weg heel erg goed wist. Eenmaal in Serrekunda aangekomen, wilden we eerst even wat gaan eten met zijn allen en besloten we om een broodje met omelette en een softdrink te nemen.
Dit smaakte best heerlijk. Tijdens het eten heb ik
ook iets gezien hier in Gambia, wat ik eigenlijk
voor het eerst zag: een zwerver! Hij lag helemaal
in een gedoken op de grond, en de vliegen vlogen
om hem heen. Het leek er een beetje op dat hij
schurft of een andere ziekte bij zich droeg. Ingrid
hoefde haar broodje niet meer te hebben en keek
of de zwerver het wilde hebben. Eerst durfde we
het hem niet te geven, omdat we helemaal niet
wisten of hij misschien agressief zou zijn. Later
gaf Ingrid het toch, en hij was er gelukkig heel erg
blij mee! Na het eten zijn we weer verder gaan reizen, want het zou nog wel even duren, voordat we bij James Island zijn. In Serrekunda hadden we weer een taxi genomen, die ons naar Banjul bracht. Toen we eenmaal in Banjul waren aangekomen, moesten we natuurlijk de rivier over, om bij het eiland ‘Barra’ te kunnen komen. We dachten dit wel
even te doen, maar dit viel toch niet echt mee! Eenmaal bij het water aangekomen, wist ik niet wat ik zag. Er lagen allemaal vissersbootjes in het water met zeker wel 300 mensen per boot. Daar moeten wij ook nog bij gepropt worden! Dacht ik. Toen ik mijn benen een beetje gespreid had, zat er ineens een gespierde man met zijn hoofd tussen mijn benen, die me zo omhoog hoos. En daar zat ik dan, op zijn nek. Hij liep gelijk met me door het water heen, en zette me in de boot. Maar
daar was het niet mee klaar, want hij wilde hier natuurlijk wel geld voor hebben. Toen ik hem geld gaf, ging hij na een tijdje gelukkig weer weg. Het is hier normaal dat de mannen werken, om mensen op hun nek door het water heen te dragen, zodat ze niet nat worden. Je zal zo maar je brood moeten verdienen! Eenmaal op de boot, duurde het een kwartier voordat je aan de overkant op het eiland: ‘Barra’ was. Als je met de ferry zou gaan, zou je er bijna een uur over moeten doen, dus dit was wel korter. Maar wel een rampkwartier. Toen we op de boot kwamen, vertelden ze ons ook nog dat de vrouwen beneden moesten zitten. Dit had schijnbaar met het geloof te maken. Dus dat hebben we dan maar gedaan. Nou werkelijk verschrikkelijk! Je kon helemaal niet zien waar je naartoe vaarde, en hoelang het nog duurde. Je wist niets! Voor ons leek het wel een eeuwigheid te duren! Ook waren Eline en ik al naar een plekje te zoeken waar we eventueel konden gaan spugen als dit nodig was. Door de golven van de zee ging de boot zo heen en weer dat het net een schommelschip bleek te zijn. Nu kan ik wel wat hebben, maar dit ging toch echt te ver. Gelukkig! Sjoerd vertelde ons dat we al aan het aanmeren waren bij ‘Barra’. En ja hoor ook daar stonden de gespierde mannen al klaar om ons weer op hun nek te nemen door het water naar de overkant. We wisten nu wel wat ons te wachten stond, maar toch blijft het eng en een gedoe. Eenmaal op Barra, bleek dat we nog een stuk met de taxi moesten. We zouden dan ook weer een uur in de bustaxi moeten zitten. Maar we waren er nu wel bijna. Toen we aan de andere kant van het eiland waren gekomen, stond daar een bootje voor ons klaar. We moesten eerst een kaartje kopen, om het slaveneiland te mogen bezoeken en daarna konden we het bootje betreden. Dit was gelukkig een ‘normaal’ bootje. Hier zaten we ook maar met tien mensen in, en we konden gewoon zelf vanaf de kant
instappen. Met dit bootje duurde het maar een paar
minuutjes voordat we dan eindelijk ‘james island’ in
beeld zagen! Het eiland kwam steeds dichterbij.
Eindelijk! We zijn er! Dacht ik.
14:00- 14:45 Toen het bootje aangemeerd was,
mochten we over de stijger naar het eiland lopen.
We mochten zelf alles bezichtigen. Maar we hadden
wel een begeleider bij ons. Die ons hier en daar hielp.
Als eerste werden we meegenomen naar een klein
gebouwtje waar een miniatuur van ‘james island’
stond. Deze mochten we bekijken, en hier werd uiteraard ook wat over verteld. Daarna liepen we langs twee borden, die aan de muur hingen. We moesten deze eerst lezen, voordat we verder over het eiland mochten lopen. Wat ik wel fijn vond, was dat wij de
enige mensen op dat eiland waren. Verder waren er geen andere toeristen e.d. Dus we konden gewoon foto’s maken van heel het
eiland, zonder dat er ook andere mensen op stonden. Na het lezen van de borden, zijn we dus met de begeleider, over het hele eiland
gelopen. Eline en ik hadden eigenlijk niet echt naar de uitleg geluisterd. We wilden gewoon meer zelf op pad gaan, en vooral:
foto’s maken! Het was zo een mooi eiland, met zulke mooie bomen,
muren, zee… Dit is een goede plek om mooie foto’s te maken! We
hebben er ook zoveel gemaakt als we konden, van het hele eiland.
Dit was voor ons echt de moeite waard en zeker ook een hele beleving! Toen riep de begeleider, dat we alweer weg moesten.
Het bleek dat we maar een half uurtje op het eiland zouden zijn. Pff
heb ik daar zo lang voor moeten reizen?! Dacht ik.
14:45-20:00 Achja daar gingen we weer op het bootje mee. Toen we eenmaal weer op Barra aanmeerden, zagen we dat de stijger nogal hoog bleek te zijn. Hoe gaan we nou op de kant komen, vanaf dit bootje? Vroegen we aan elkaar. Nou heel simpel: met een ladder. Ze haalden van de kant een ladder te voorschijn, en zetten deze in de boot. En wij moesten dan in de boot op de ladder, naar de kant klimmen. Dit was toch wel eng, omdat de boot wel heen en weer bleef gaan door de golven en de ladder dus ook. Heel onstabiel dus. Maar ach, dat zijn we nu al wel gewend! Op Barra, zijn we een stuk rechtdoor gelopen, en zijn we eerst eens even met zijn allen ergens wat gaan drinken. Je had niet veel op dit eiland, maar gelukkig nog wel een tentje waar je wat te drinken kon krijgen. We waren ondertussen zo versleten van deze dag, dat we dit wel hadden verdiend! Toen we het op hadden, zijn we weer doorgelopen, want
we wilden natuurlijk ook nogwel het museum zien.
Dit museum bleek een aanvulling te zijn van
‘james island’ en ging alleen maar over het
slavendrijven van vroeger. Ook hier liepen we met de
begeleider heen. Toen we eenmaal bij het museum
aankwamen, vertelde de begeleider dat zijn dienst
erop zat en ging hij weer weg. Toen we het gebouw
naar binnen gingen, zagen we niemand en bleek het
dus de bedoeling te zijn dat je dit op eigen houtje
moest doen. Geen begeleider, helemaal niemand.
Ik vond dit ideaal. Zo kon je zelf weten wat je wilde zien, en wanneer je weer weg wilde gaan. Hier kan Nederland nog wel van leren! Toen we alles gezien hadden, zijn we weer door gegaan. We hadden nog steeds Mamadi bij, die ook hier de weg heel goed wist. Wel vertelde hij ons, dat er niet zoveel taxi’s meer reden en het moeilijker werd om thuis te komen. We zijn ergens onder een boom gaan zitten, en daar gaan wachten op een taxi. Al snel waren we er achter dat hier niet
veel voorbij kwam, behalve koeien. Maar gelukkig zaten er nog meer mannen bij ons die toen vroegen of zij anders ons even moesten brengen naar de haven. Want het was inmiddels al 17:00 uur en de
laatste boot zou om 18:00 uur terug varen, en anders hadden we een probleem! Maar helaas zouden de mannen het niet gratis doen, en moesten we er dan wel voor betalen. Maar dat hadden we er voor over! Toen we weer aan de andere kant van het eiland kwamen, waren we nog net op tijd gelukkig. Oke nog maar één keer en dan zijn we al bijna weer thuis, en ben ik van deze ellende af! Dacht ik. Nou vooruit maar. En zo werd ik weer op de nek gehezen van een gespierde man en werd ik in de boot gezet. Maar dit keer ging Chantal niet meer onderin zitten! Zo zijn Eline, Ingrid en ik ook gewoon bovenin op de rand van de boot gaan zitten. De mensen vonden dat dit niet kon, en dat wij ons aan moesten passen. We hadden bijna ruzie, maar dan nog moest en zou ik bovenin gaan zitten.. Toen we weg wilden varen, bleek dat de motor het niet goed meer deed en dat het anker in de grond bleef zitten. Deze kregen ze met geen mogelijkheid omhoog getrokken. Dus dat werd natuurlijk nog langer, voordat we dan eindelijk in Banjul aan zouden komen.. Maar na een tijdje lukte dit. In Banjul stond er ook een verrassing voor ons. Er stonden zeker vijftig gespierde mannen, die als een stelletje gekken naar de boot kwamen gerent. Ze trokken je bijna van de boot af, om je op hun nek te krijgen. Op dit moment wist ik echt hoe slaven zich vroeger moesten voelen. Vreselijk! Maar gelukkig was er een man aan boord, die zij dat we even moesten wachten, en dat hij ons allemaal naar de kant zou brengen. Een hele aardige man! Dacht ik, maar achteraf bleek het bij hem ook alleen maar om het geld te gaan helaas.. Gelukkig! Deze moeizame maar ook leuke dag zit er weer op! Wat zal ik lekker slapen!
20:00-… Maar omdat we nog niet gegeten hadden, besloten we om nog even naar westfield te gaan, en daar uit eten te gaan ter afsluiting. Hier kwamen we Leonie tegen. Zij was net klaar met stage, en moest nog even het internet van dat restaurant gebruiken, voor school. Uiteraard heeft ze ook gelijk een hapje met ons mee gegeten. Toen we hier klaar waren, namen Eline, haar ouders en Mamadi de taxi naar Senegambia. Leonie en ik gingen samen met de taxi richting Brikama. Toen ik thuis kwam was ik echt helemaal gesloopt! Tijd om naar bed te gaan!
Vrijdag 14-03-2014:
10:00-13:00 Vandaag hadden we de wedding ceremony van een nicht van Mamadi. Mamadi had ons daarom ook uitgenodigd om te komen. Ik had altijd al eens willen zien hoe een bruiloft hier in Gambia er aan toe ging, en nu kreeg ik de kans. Voor deze ceremony moest je wel Afrikaanse jurken aan hebben. Gelukkig had ik er al één. De andere meiden nog niet, en daarom hadden zij
jurken geleend van een gambiaanse vriendin. We
hadden dus wel genoeg te doen deze ochtend
voordat we naar de wedding ceremony moesten.
We wilden allemaal nog douchen en daarna ons in
onze jurken hijsen. Als iedereen klaar was, gingen
we naar ‘the mainroad’. Hier moesten we dan een
taxi hebben naar Bussum bala. Dit was het plaatsje
waar de wedding ceremony plaats vond. Mamadi
en Eline waren er al. We hadden aan Mamadi
gevraagd hoe we er moesten komen, omdat niemand wist waar het was. Helaas wisten we door de uitleg van Mamadi nog niet veel. Toen we in de taxi zaten, heb ik Mamadi nog een paar keer gebeld waar we er precies uit moesten. Mamadi vertelde dat hij wel aan de kant van de weg zou staan. Hij vertelde daar ook bij dat hij een paars Afrikaans pak aan had, zodat we hem konden herkennen. Toen we hem aan de kant van de weg zagen staan, vroegen we gelijk aan de chauffeur of hij wilde stoppen en we er uit konden gaan.
13:00-20:00 Daarna liepen we met Mamadi mee. Hier is het traditie (vanwege het moslim geloof) dat mannen en vrouwen apart zijn. Alleen de bruid mag er bij zij in de moskee met de mannen, en de andere vrouwen moeten dan in een ander gebouw wachten tot ze in de moskee klaar zijn. Daarom liep Mamadi helaas niet helemaal met ons mee, omdat hij bij de moskee moest stoppen. Hij had een klein jongetje bij, die ons dan wel bij het gebouw waar de vrouwen zaten, wilden brengen. Er werd geen muziek gedraaid. Normaal gesproken wordt dit wel gedaan, maar er was die dag ook iemand in de familie plotseling gestorven en uit eerbetoon werd de muziek niet aan gezet. Toen we
aankwamen, zaten daar allemaal vrouwen met prachtige jurken, helemaal versierd. prachtig!! We zaten nog maar net bij de vrouwen,
en het eten werd al geserveerd. Wij (de blanke vrouwen) kregen een aparte schaal om uit te eten. Het was een schaal vol met rijst in olie en
veel kruiden. De zussen van Mamadi leerden ons hoe we dit moesten eten. We moesten een hap pakken, en dat dan knegen. Net zo lang, totdat het een balletje werd en je het zo in je mond kon stoppen. Dit was moeilijker dan verwacht, maar toch wel leuk. Na het eten, kregen we een gietertje met water zodat we onze handen konden wassen. De rest van de middag hebben we met zijn allen gezeten en gepraat. We kregen ook heerlijke, zelfgemaakte ‘wonjo’. Aan het begin van de avond, moesten we allemaal onze stoelen oppakken en op het veldje in een grote kring gaan zetten. Daarna moest je er wel voor zorgen dat je dan gelijk weer op je stoel ging zitten, ander was je stoel weg. Er waren namelijk niet genoeg stoelen voor iedereen. Toen we in de kring zaten, waren we gaan wachten tot de bruid zou komen. En ja hoor! We zagen de mannen al terug komen, dus wisten we dat de moskee uit was. Daarna hoorden we hard getoeter. Mamadi vertelde dat dat de auto was van de bruid. Ook vertelde hij gelijk dat de bruidegom niet aanwezig was, omdat hij in Frankrijk zat. Hoe kan dat nou? Je kan toch niet in je eentje trouwen? We vonden dit zo raar! Echt niet te bevatten. Kort daarna stond de auto al voor de kring en kwam de bruid er uit. Iedereen ging staan en
foto’s maken. Ook werd ze gelijk in de spotlights
gezet. Daarna moest de bruid langs iedereen
gaan om ze een hand te geven en welkom te
heten. Pff dat duurde lang! Toen de bruid
iedereen had gehad, ging ze in haar ‘tentje’ zitten
en kreeg iedereen de gelegenheid om de
cadeaus aan haar te geven. Wij hadden een
envelop met geld bij en hebben deze dan ook
gegeven. Maar ook dit kon niet zonder foto!Toen
we het cadeau hadden gegeven, zijn we gelijk weg gegaan. Omdat het toch wel zaterdag was, wilden we ook nog even van het uitgaansleven kunnen genieten!
20:00-… We zijn gelijk met de taxi naar huis gegaan. Daar hebben we ons zelf weer omgekleed en klaargemaakt voor de avond. Omdat we nog ruim op tijd waren, hebben we ook nog even achter een sigaretje gerookt. Daarna kwam Kevin al om ons op te halen. Want Kevin zou ook met ons mee uit gaan. We zijn gelijk naar Senegambia gereden waar we uit zouden gaan. Ook daar stonden Eline en Sjoerd al op ons te wachten. Omdat dit voor Sjoerd de laatste avond in Gambia was, wilde hij ook heel graag met ons uit gaan. We zijn gelijk naar een club genaamd: ‘Wow’ gegaan. Dit scheen een hele leuke en drukke club te zijn en ons beviel het eigenlijk ook wel goed. Later kwam Alex ook nog. We zijn deze avond dan ook heel de avond in deze club gebleven totdat we zagen dat het alweer een beetje licht aan het worden was. Kevin bracht ons gelukkig weer thuis, dus we hadden geen taxi nodig.
Zaterdag 15-03-2014:
10:00-13:00 Vandaag zouden de ouders en broertje van Eline weer terug naar Nederland gaan. En dat betekende dus dan ook, dat ik weer zou verhuizen naar onze compound. Ik ben dan ook de hele ochtend bezig geweest om alvast wat spullen in te pakken en wat tassen naar de andere compound te brengen. Met het matras en alle andere grote spullen wilde ik nog even wachten. Dit kan je natuurlijk beter met meer mensen meenemen. Milou, Liss en Leonie wilden graag naar het strand vandaag, en wilden ook het liefst niet te laat weg. Het is namelijk zondag vandaag, en dat betekend dat er niet veel taxi’s rijden. (vanwege de moskee, bidden etc.) Nadat ik de meeste spullen al naar de andere compound had gebracht, heb ik ook gelijk mijn strandtas ingepakt en zijn we richting het strand gegaan.
13:00-17:00 Dus we lagen om 13:30 uur al lekker op het strand. Heerlijk! Het was lekker weer vandaag, dus dat kwam goed uit. Eline was haar ouders aan het weg brengen en kon dus niet mee. Zij is dan ook bij Mamadi gebleven. Leonie kon niet te lang in het zonnetje blijven zitten en besloot na een tijdje, om even naar een restaurant te gaan, zodat ze daar binnen kon zitten en ook even op wifi kon. Milou, Liss en ik zijn dan wel gewoon lekker gebleven. Lekker even zwemmen, en je dan weer op laten drogen in de zon.. Maar ook dit word je na een tijdje wel zat, zeker als het avond word en het steeds kouder gaat worden. Als afsluiter kregen we van Lamin nog een juice. En tja, deze kon je natuurlijk niet overslaan!
17:00-… Daarna hebben we onze spullen ingepakt en zijn we op zoek gegaan naar een restaurant, waar we wilden gaan eten. Toen we in het restaurant zaten, was ik aan het smssen met Eline, en vertelde ze me dat ze op de name ceremony van het neefje van Mamadi was. Ik was helemaal vergeten dat ik daar ook voor was uitgenodigd! Mamadi’s zus was tenslotte vorige week bevallen van een jongetje: Bubacarr. Maarja om nu nog terug te gaan alleen met de taxi, was ook geen doen. Ik heb gelijk Mamadi een berichtje gedaan, dat ik er helemaal niet meer bij had na gedacht en dat het me speet. Gelukkig begreep hij het, en was het al snel weer goed. De rest van de avond hebben we gelukkig nog met zijn allen kunnen genieten van het lekkere eten en hebben we ook nog lekker wat nagetafeld.. Daarna hadden we dan toch maar een taxi opgezocht die ons naar huis kon brengen, voor natuurlijk zo min mogelijk geld. Eenmaal thuis, wist ik wat me nog te wachten stond: mijn matras en de andere grote spullen naar de compound slepen, Bah! Maar het moest toch gebeuren. Eline, Mamadi en ik zijn dan ook niet lang meer in de College gebleven en hebben alle spullen gelijk gepakt en naar de compound gebracht. Ook in de compound moest ik dan eerst nog alles weer organiseren e.d. Voordat ik dan toch eindelijk naar bed kon.
Zondag 16-03-2014:
10:00-… Vandaag was een rustige dag.. Omdat ik de rest van het weekend al veel feestjes e.d. Had gehad, besloot ik om het vandaag rustig aan te doen. Ik heb vooral huishoudelijke dingen gedaan, en ben heel de dag ook alleen thuis geweest. Eline moest met Mamadi gaan lesgeven bij Mamadi thuis om 12:00 uur (voor hun schooltje). Toen het avond werd, heb ik wel Eline gebeld, wat de bedoeling was voor het avondeten. Eline vertelde me dat ze bij Mamadi bleef eten vanavond en dat ik ook uitgenodigd was. Toen ik dat hoorde ben ik gelijk de taxi ingestapt en naar Mamadi gegaan. Eline haar ouders hadden de familie van Mamadi geld gegeven, zodat ze een keer uitgebreid en duur konden gaan eten. Dit wilden ze dan ook vanavond doen. Eline had meegeholpen met koken voor vanavond en we kregen ook zeker heel lekker eten. Deze mensen zijn bijna alleen maar rijst met vis gewend, omdat dit het goedkoopste is. Ze waren dan ook heel blij om dit te kunnen eten. Hieronder zie je de foto.
7:00-… Vandaag hadden we weer een gewone stagedag. Om 7:00 uur ging mijn wekkertje weer af. Natuurlijk weer netjes ontbeten en op mijn fietsje naar school gegaan. Eline was er niet vandaag. Zij woonde nu in Senegambia waardoor ze niet naar school kon komen. Doordat ik zo goed met mijn praktijkbegeleidster op kon schieten, was dit ook weer een geweldige dag op stage. We hebben er samen voor gezorgd dat we de hele dag draaiende hielden. Toen het 14:00 uur was, gingen de kinderen naar huis. Binta (mijn praktijkbegeleidster) en ik richting de markt. Er liepen dan ook wel een aantal kinderen met ons mee, die de zelfde kant uit moesten lopen. Hier loopt iedereen zelf naar huis. De ouders brengen de kinderen niet en al zeker niet met de auto. Lekker met de benenwagen! Heerlijk! Er waren ook kinderen die mijn fiets heel graag wilden vasthouden, en zij hebben mijn fiets ook mee geduwd. Zo hoefde ik zelf heel weinig mee te dragen/duwen. Nu lijk ik wel heel erg lui, maar dat is niet zo. Het is hier schijnbaar heel normaal dat de kinderen alles van de juffen dragen..
Toen we eenmaal op de markt kwamen, haakten er een aantal kinderen af, omdat ze de andere kant op moesten. Ik heb mijn fiets over gepakt, en Binta en ik zijn verder de markt over gelopen. Altijd ons standaard rondje als we met zijn tweeën zijn. Na de markt is de stop, bij Binta thuis. Daar hebben we ons drankje op gedronken. Altijd als we uit school komen en over de markt gaan, koop ik een drankje voor mezelf, maar ook voor Binta. En dat drinken we dan bij Binta thuis op. En natuurlijk gaan we dan nog even bijkletsen over de dag. Dit verveelde eigenlijk nooit!
Daarna pakte ik mijn fietsje weer, en ging ik naar huis. Omdat de andere meiden (Milou en Liss) al eerder thuis waren, hadden zij het eten van de markt al mee genomen (boodschappen gedaan). Ik heb nog even een sigaretje gerookt in de achtertuin en ben daarna aan tafel geschoven. Omdat het maandag is, betekend het dan altijd dat Leonie ook eerder thuis is dan de andere dagen en we dan ook eerder kunnen eten.
Na het eten, ben ik af gaan wassen en is Leonie af gaan drogen.
’s avonds hebben we eigenlijk niet veel meer gedaan. Ik wilde vroeg naar bed, zodat ik de volgende dag weer fris en fruitig op mijn werk kon staan.
Dinsdag 11-03-2014:
7:00-… Stagedag.. Dus dat betekend weer vroeg op! Maar ik weet waar ik het voor doe, dus dan maakt het niet meer uit. Toen ik op stage was, kwam Binta naar me toe, om te vragen of ik een poster wilde maken. Ik maakte voorheen nooit posters dus wist niet hoe het moest. Gelukkig had Binta gisterenavond al een opzetje gemaakt en ging het me gemakkelijker af! Hier in Gambia maken ze de posters namelijk zelf. Ze hebben te weinig moderne spullen om ‘Nederlandse’ posters te maken. Dat wordt tekenen en kleuren dus! Ik vond het niet erg om te doen, en Binta had me ook verteld dat ze de poster morgen af moest hebben voor een les, en ze het anders niet meer af kreeg! Ik ben daar dan ook gelijk mee aan de slag gegaan. Ik moet wel zeggen, dat ik er heel de dag mee bezig was. Halverwege de stagedag, kwamen Eline haar ouders en broertje nog in mijn klas kijken. Helaas was ik niet aan het les geven, en konden ze daarom ook niet zien hoe ik les gaf. Wel heeft de moeder van Eline wat gefilmd van een muziekles die heel leuk was. Toen de dag alweer om was, ben ik weer, zoals gebruikelijk, met Binta mee naar huis gelopen. Ik ben vandaag niet zo lang met Binta gebleven, omdat ik moe was en graag naar huis wilde. Want ook de weekverslagen en andere dingen voor school moeten bij gehouden en bij gewerkt worden. Dit was dan ook het eerste wat ik had gedaan, toen ik thuis kwam.
Woensdag 12-03-2014:
7:00-… Laatste stagedag van de week! Dat vond ik dit keer ook niet erg, want door de warmte en deze dagen, was ik toch wel erg moe geworden. Toen ik eenmaal op stage, in de klas aan kwam, waren alle borden vol geschreven. Ik keek op de borden en er stond op: ‘Mathamatics Test’ met daaronder allemaal wiskunde vragen. Ik vroeg aan Binta wat dit betekende en ze vertelde me: Na iedere paar hoofdstukken die we behandelen, houden we een test om te kijken en testen of de kinderen alles nog wel goed genoeg weten. Want ze moeten het wel goed genoeg kunnen, om aan het einde van het jaar naar de volgende ‘Grade’ te gaan. Hier zat natuurlijk wel wat in. Ze begon de test, door alle kinderen een schrift uit te delen en alle vragen te behandelen en uit te leggen. Daarna moesten de kinderen alle vragen en antwoorden in hun schriften op schrijven. Binta en ik liepen dan rond in de klas, om te kijken of het goed ging en om eventueel kinderen te helpen. Sommige kinderen waren nog niet zo ver en vonden het toch wel lastig. Deze kinderen heb ik dan ook zo veel mogelijk geholpen. Wanneer de kinderen klaar waren, moesten ze hun schriften bij mij in leveren, en dan zou ik ze na kijken. Voor deze test krijgen ze gewoon een hele schooldag de tijd, terwijl wij dit in Nederland binnen twee uren af zouden moeten hebben. Hier moest ik nog wel heel erg aan wennen. Verder kwam ik er dan bij het nakijken, ook nog achter dat niet alle kinderen alle vragen hadden ingevuld en ook niet alle kinderen het goed gemaakt hadden. Dit viel natuurlijk wel enorm tegen, maar dat is niet anders. Met de test resultaten wordt niet veel gedaan. De kinderen komen hun resultaten ook niet te weten en ze krijgen geen bijles e.d. Het enige wat ze dan wel doen, is kijken in welke vragen de meeste fouten zijn gemaakt, en deze soort vragen dan nog extra goed klassikaal te behandelen. Hier besteden ze dan ook wel een aantal lessen aan.
Omdat het woensdag was, hadden we natuurlijk weer de gebruikelijke Jolly Phonics training. Maar omdat Eline er niet was, en Binta ook niet naar die training ging, heb ik het vandaag ook maar overgeslagen.
ik ben na schooltijd, lekker met Binta naar huis gegaan, en daarna ook weer door naar huis gefietst. Daar heb ik ook nog even wat huishoudelijke dingen gedaan als: Kleding gewassen. Omdat je het hier met de hand moet doen, heb je er minder snel zin in, en blijft het steeds maar liggen. Ik merk wel dat ik me er iedere keer weer op moet zetten om het doen. Maar als ik dan eenmaal klaar ben, ben ik wel blij dat het allemaal weer schoon is. Maar het blijft een feit: het zal nooit zo goed schoon zijn, als wanneer je het in de wasmachine doet!
Donderdag 13-03-2014:
7:00-14:00 Ondanks dat ik vrij was, liep ook vandaag mijn wekkertje af. Want voor vandaag had Eline me gevraagd om mee te gaan naar het slaveneiland: ‘James Island’. Hier kan ik natuurlijk geen nee op zeggen.. Om 8:00 uur had ik de taxi naar Senegambia. Eline woonde tijdelijk met haar ouders in Senegambia, dus ik zou ze dan daar wel ontmoeten. Vanaf Senegambia zij we weer door gaan reizen naar Serrekunda. Gelukkig was Mamadi met ons mee, die de weg heel erg goed wist. Eenmaal in Serrekunda aangekomen, wilden we eerst even wat gaan eten met zijn allen en besloten we om een broodje met omelette en een softdrink te nemen.
Dit smaakte best heerlijk. Tijdens het eten heb ik
ook iets gezien hier in Gambia, wat ik eigenlijk
voor het eerst zag: een zwerver! Hij lag helemaal
in een gedoken op de grond, en de vliegen vlogen
om hem heen. Het leek er een beetje op dat hij
schurft of een andere ziekte bij zich droeg. Ingrid
hoefde haar broodje niet meer te hebben en keek
of de zwerver het wilde hebben. Eerst durfde we
het hem niet te geven, omdat we helemaal niet
wisten of hij misschien agressief zou zijn. Later
gaf Ingrid het toch, en hij was er gelukkig heel erg
blij mee! Na het eten zijn we weer verder gaan reizen, want het zou nog wel even duren, voordat we bij James Island zijn. In Serrekunda hadden we weer een taxi genomen, die ons naar Banjul bracht. Toen we eenmaal in Banjul waren aangekomen, moesten we natuurlijk de rivier over, om bij het eiland ‘Barra’ te kunnen komen. We dachten dit wel
even te doen, maar dit viel toch niet echt mee! Eenmaal bij het water aangekomen, wist ik niet wat ik zag. Er lagen allemaal vissersbootjes in het water met zeker wel 300 mensen per boot. Daar moeten wij ook nog bij gepropt worden! Dacht ik. Toen ik mijn benen een beetje gespreid had, zat er ineens een gespierde man met zijn hoofd tussen mijn benen, die me zo omhoog hoos. En daar zat ik dan, op zijn nek. Hij liep gelijk met me door het water heen, en zette me in de boot. Maar
daar was het niet mee klaar, want hij wilde hier natuurlijk wel geld voor hebben. Toen ik hem geld gaf, ging hij na een tijdje gelukkig weer weg. Het is hier normaal dat de mannen werken, om mensen op hun nek door het water heen te dragen, zodat ze niet nat worden. Je zal zo maar je brood moeten verdienen! Eenmaal op de boot, duurde het een kwartier voordat je aan de overkant op het eiland: ‘Barra’ was. Als je met de ferry zou gaan, zou je er bijna een uur over moeten doen, dus dit was wel korter. Maar wel een rampkwartier. Toen we op de boot kwamen, vertelden ze ons ook nog dat de vrouwen beneden moesten zitten. Dit had schijnbaar met het geloof te maken. Dus dat hebben we dan maar gedaan. Nou werkelijk verschrikkelijk! Je kon helemaal niet zien waar je naartoe vaarde, en hoelang het nog duurde. Je wist niets! Voor ons leek het wel een eeuwigheid te duren! Ook waren Eline en ik al naar een plekje te zoeken waar we eventueel konden gaan spugen als dit nodig was. Door de golven van de zee ging de boot zo heen en weer dat het net een schommelschip bleek te zijn. Nu kan ik wel wat hebben, maar dit ging toch echt te ver. Gelukkig! Sjoerd vertelde ons dat we al aan het aanmeren waren bij ‘Barra’. En ja hoor ook daar stonden de gespierde mannen al klaar om ons weer op hun nek te nemen door het water naar de overkant. We wisten nu wel wat ons te wachten stond, maar toch blijft het eng en een gedoe. Eenmaal op Barra, bleek dat we nog een stuk met de taxi moesten. We zouden dan ook weer een uur in de bustaxi moeten zitten. Maar we waren er nu wel bijna. Toen we aan de andere kant van het eiland waren gekomen, stond daar een bootje voor ons klaar. We moesten eerst een kaartje kopen, om het slaveneiland te mogen bezoeken en daarna konden we het bootje betreden. Dit was gelukkig een ‘normaal’ bootje. Hier zaten we ook maar met tien mensen in, en we konden gewoon zelf vanaf de kant
instappen. Met dit bootje duurde het maar een paar
minuutjes voordat we dan eindelijk ‘james island’ in
beeld zagen! Het eiland kwam steeds dichterbij.
Eindelijk! We zijn er! Dacht ik.
14:00- 14:45 Toen het bootje aangemeerd was,
mochten we over de stijger naar het eiland lopen.
We mochten zelf alles bezichtigen. Maar we hadden
wel een begeleider bij ons. Die ons hier en daar hielp.
Als eerste werden we meegenomen naar een klein
gebouwtje waar een miniatuur van ‘james island’
stond. Deze mochten we bekijken, en hier werd uiteraard ook wat over verteld. Daarna liepen we langs twee borden, die aan de muur hingen. We moesten deze eerst lezen, voordat we verder over het eiland mochten lopen. Wat ik wel fijn vond, was dat wij de
enige mensen op dat eiland waren. Verder waren er geen andere toeristen e.d. Dus we konden gewoon foto’s maken van heel het
eiland, zonder dat er ook andere mensen op stonden. Na het lezen van de borden, zijn we dus met de begeleider, over het hele eiland
gelopen. Eline en ik hadden eigenlijk niet echt naar de uitleg geluisterd. We wilden gewoon meer zelf op pad gaan, en vooral:
foto’s maken! Het was zo een mooi eiland, met zulke mooie bomen,
muren, zee… Dit is een goede plek om mooie foto’s te maken! We
hebben er ook zoveel gemaakt als we konden, van het hele eiland.
Dit was voor ons echt de moeite waard en zeker ook een hele beleving! Toen riep de begeleider, dat we alweer weg moesten.
Het bleek dat we maar een half uurtje op het eiland zouden zijn. Pff
heb ik daar zo lang voor moeten reizen?! Dacht ik.
14:45-20:00 Achja daar gingen we weer op het bootje mee. Toen we eenmaal weer op Barra aanmeerden, zagen we dat de stijger nogal hoog bleek te zijn. Hoe gaan we nou op de kant komen, vanaf dit bootje? Vroegen we aan elkaar. Nou heel simpel: met een ladder. Ze haalden van de kant een ladder te voorschijn, en zetten deze in de boot. En wij moesten dan in de boot op de ladder, naar de kant klimmen. Dit was toch wel eng, omdat de boot wel heen en weer bleef gaan door de golven en de ladder dus ook. Heel onstabiel dus. Maar ach, dat zijn we nu al wel gewend! Op Barra, zijn we een stuk rechtdoor gelopen, en zijn we eerst eens even met zijn allen ergens wat gaan drinken. Je had niet veel op dit eiland, maar gelukkig nog wel een tentje waar je wat te drinken kon krijgen. We waren ondertussen zo versleten van deze dag, dat we dit wel hadden verdiend! Toen we het op hadden, zijn we weer doorgelopen, want
we wilden natuurlijk ook nogwel het museum zien.
Dit museum bleek een aanvulling te zijn van
‘james island’ en ging alleen maar over het
slavendrijven van vroeger. Ook hier liepen we met de
begeleider heen. Toen we eenmaal bij het museum
aankwamen, vertelde de begeleider dat zijn dienst
erop zat en ging hij weer weg. Toen we het gebouw
naar binnen gingen, zagen we niemand en bleek het
dus de bedoeling te zijn dat je dit op eigen houtje
moest doen. Geen begeleider, helemaal niemand.
Ik vond dit ideaal. Zo kon je zelf weten wat je wilde zien, en wanneer je weer weg wilde gaan. Hier kan Nederland nog wel van leren! Toen we alles gezien hadden, zijn we weer door gegaan. We hadden nog steeds Mamadi bij, die ook hier de weg heel goed wist. Wel vertelde hij ons, dat er niet zoveel taxi’s meer reden en het moeilijker werd om thuis te komen. We zijn ergens onder een boom gaan zitten, en daar gaan wachten op een taxi. Al snel waren we er achter dat hier niet
veel voorbij kwam, behalve koeien. Maar gelukkig zaten er nog meer mannen bij ons die toen vroegen of zij anders ons even moesten brengen naar de haven. Want het was inmiddels al 17:00 uur en de
laatste boot zou om 18:00 uur terug varen, en anders hadden we een probleem! Maar helaas zouden de mannen het niet gratis doen, en moesten we er dan wel voor betalen. Maar dat hadden we er voor over! Toen we weer aan de andere kant van het eiland kwamen, waren we nog net op tijd gelukkig. Oke nog maar één keer en dan zijn we al bijna weer thuis, en ben ik van deze ellende af! Dacht ik. Nou vooruit maar. En zo werd ik weer op de nek gehezen van een gespierde man en werd ik in de boot gezet. Maar dit keer ging Chantal niet meer onderin zitten! Zo zijn Eline, Ingrid en ik ook gewoon bovenin op de rand van de boot gaan zitten. De mensen vonden dat dit niet kon, en dat wij ons aan moesten passen. We hadden bijna ruzie, maar dan nog moest en zou ik bovenin gaan zitten.. Toen we weg wilden varen, bleek dat de motor het niet goed meer deed en dat het anker in de grond bleef zitten. Deze kregen ze met geen mogelijkheid omhoog getrokken. Dus dat werd natuurlijk nog langer, voordat we dan eindelijk in Banjul aan zouden komen.. Maar na een tijdje lukte dit. In Banjul stond er ook een verrassing voor ons. Er stonden zeker vijftig gespierde mannen, die als een stelletje gekken naar de boot kwamen gerent. Ze trokken je bijna van de boot af, om je op hun nek te krijgen. Op dit moment wist ik echt hoe slaven zich vroeger moesten voelen. Vreselijk! Maar gelukkig was er een man aan boord, die zij dat we even moesten wachten, en dat hij ons allemaal naar de kant zou brengen. Een hele aardige man! Dacht ik, maar achteraf bleek het bij hem ook alleen maar om het geld te gaan helaas.. Gelukkig! Deze moeizame maar ook leuke dag zit er weer op! Wat zal ik lekker slapen!
20:00-… Maar omdat we nog niet gegeten hadden, besloten we om nog even naar westfield te gaan, en daar uit eten te gaan ter afsluiting. Hier kwamen we Leonie tegen. Zij was net klaar met stage, en moest nog even het internet van dat restaurant gebruiken, voor school. Uiteraard heeft ze ook gelijk een hapje met ons mee gegeten. Toen we hier klaar waren, namen Eline, haar ouders en Mamadi de taxi naar Senegambia. Leonie en ik gingen samen met de taxi richting Brikama. Toen ik thuis kwam was ik echt helemaal gesloopt! Tijd om naar bed te gaan!
Vrijdag 14-03-2014:
10:00-13:00 Vandaag hadden we de wedding ceremony van een nicht van Mamadi. Mamadi had ons daarom ook uitgenodigd om te komen. Ik had altijd al eens willen zien hoe een bruiloft hier in Gambia er aan toe ging, en nu kreeg ik de kans. Voor deze ceremony moest je wel Afrikaanse jurken aan hebben. Gelukkig had ik er al één. De andere meiden nog niet, en daarom hadden zij
jurken geleend van een gambiaanse vriendin. We
hadden dus wel genoeg te doen deze ochtend
voordat we naar de wedding ceremony moesten.
We wilden allemaal nog douchen en daarna ons in
onze jurken hijsen. Als iedereen klaar was, gingen
we naar ‘the mainroad’. Hier moesten we dan een
taxi hebben naar Bussum bala. Dit was het plaatsje
waar de wedding ceremony plaats vond. Mamadi
en Eline waren er al. We hadden aan Mamadi
gevraagd hoe we er moesten komen, omdat niemand wist waar het was. Helaas wisten we door de uitleg van Mamadi nog niet veel. Toen we in de taxi zaten, heb ik Mamadi nog een paar keer gebeld waar we er precies uit moesten. Mamadi vertelde dat hij wel aan de kant van de weg zou staan. Hij vertelde daar ook bij dat hij een paars Afrikaans pak aan had, zodat we hem konden herkennen. Toen we hem aan de kant van de weg zagen staan, vroegen we gelijk aan de chauffeur of hij wilde stoppen en we er uit konden gaan.
13:00-20:00 Daarna liepen we met Mamadi mee. Hier is het traditie (vanwege het moslim geloof) dat mannen en vrouwen apart zijn. Alleen de bruid mag er bij zij in de moskee met de mannen, en de andere vrouwen moeten dan in een ander gebouw wachten tot ze in de moskee klaar zijn. Daarom liep Mamadi helaas niet helemaal met ons mee, omdat hij bij de moskee moest stoppen. Hij had een klein jongetje bij, die ons dan wel bij het gebouw waar de vrouwen zaten, wilden brengen. Er werd geen muziek gedraaid. Normaal gesproken wordt dit wel gedaan, maar er was die dag ook iemand in de familie plotseling gestorven en uit eerbetoon werd de muziek niet aan gezet. Toen we
aankwamen, zaten daar allemaal vrouwen met prachtige jurken, helemaal versierd. prachtig!! We zaten nog maar net bij de vrouwen,
en het eten werd al geserveerd. Wij (de blanke vrouwen) kregen een aparte schaal om uit te eten. Het was een schaal vol met rijst in olie en
veel kruiden. De zussen van Mamadi leerden ons hoe we dit moesten eten. We moesten een hap pakken, en dat dan knegen. Net zo lang, totdat het een balletje werd en je het zo in je mond kon stoppen. Dit was moeilijker dan verwacht, maar toch wel leuk. Na het eten, kregen we een gietertje met water zodat we onze handen konden wassen. De rest van de middag hebben we met zijn allen gezeten en gepraat. We kregen ook heerlijke, zelfgemaakte ‘wonjo’. Aan het begin van de avond, moesten we allemaal onze stoelen oppakken en op het veldje in een grote kring gaan zetten. Daarna moest je er wel voor zorgen dat je dan gelijk weer op je stoel ging zitten, ander was je stoel weg. Er waren namelijk niet genoeg stoelen voor iedereen. Toen we in de kring zaten, waren we gaan wachten tot de bruid zou komen. En ja hoor! We zagen de mannen al terug komen, dus wisten we dat de moskee uit was. Daarna hoorden we hard getoeter. Mamadi vertelde dat dat de auto was van de bruid. Ook vertelde hij gelijk dat de bruidegom niet aanwezig was, omdat hij in Frankrijk zat. Hoe kan dat nou? Je kan toch niet in je eentje trouwen? We vonden dit zo raar! Echt niet te bevatten. Kort daarna stond de auto al voor de kring en kwam de bruid er uit. Iedereen ging staan en
foto’s maken. Ook werd ze gelijk in de spotlights
gezet. Daarna moest de bruid langs iedereen
gaan om ze een hand te geven en welkom te
heten. Pff dat duurde lang! Toen de bruid
iedereen had gehad, ging ze in haar ‘tentje’ zitten
en kreeg iedereen de gelegenheid om de
cadeaus aan haar te geven. Wij hadden een
envelop met geld bij en hebben deze dan ook
gegeven. Maar ook dit kon niet zonder foto!Toen
we het cadeau hadden gegeven, zijn we gelijk weg gegaan. Omdat het toch wel zaterdag was, wilden we ook nog even van het uitgaansleven kunnen genieten!
20:00-… We zijn gelijk met de taxi naar huis gegaan. Daar hebben we ons zelf weer omgekleed en klaargemaakt voor de avond. Omdat we nog ruim op tijd waren, hebben we ook nog even achter een sigaretje gerookt. Daarna kwam Kevin al om ons op te halen. Want Kevin zou ook met ons mee uit gaan. We zijn gelijk naar Senegambia gereden waar we uit zouden gaan. Ook daar stonden Eline en Sjoerd al op ons te wachten. Omdat dit voor Sjoerd de laatste avond in Gambia was, wilde hij ook heel graag met ons uit gaan. We zijn gelijk naar een club genaamd: ‘Wow’ gegaan. Dit scheen een hele leuke en drukke club te zijn en ons beviel het eigenlijk ook wel goed. Later kwam Alex ook nog. We zijn deze avond dan ook heel de avond in deze club gebleven totdat we zagen dat het alweer een beetje licht aan het worden was. Kevin bracht ons gelukkig weer thuis, dus we hadden geen taxi nodig.
Zaterdag 15-03-2014:
10:00-13:00 Vandaag zouden de ouders en broertje van Eline weer terug naar Nederland gaan. En dat betekende dus dan ook, dat ik weer zou verhuizen naar onze compound. Ik ben dan ook de hele ochtend bezig geweest om alvast wat spullen in te pakken en wat tassen naar de andere compound te brengen. Met het matras en alle andere grote spullen wilde ik nog even wachten. Dit kan je natuurlijk beter met meer mensen meenemen. Milou, Liss en Leonie wilden graag naar het strand vandaag, en wilden ook het liefst niet te laat weg. Het is namelijk zondag vandaag, en dat betekend dat er niet veel taxi’s rijden. (vanwege de moskee, bidden etc.) Nadat ik de meeste spullen al naar de andere compound had gebracht, heb ik ook gelijk mijn strandtas ingepakt en zijn we richting het strand gegaan.
13:00-17:00 Dus we lagen om 13:30 uur al lekker op het strand. Heerlijk! Het was lekker weer vandaag, dus dat kwam goed uit. Eline was haar ouders aan het weg brengen en kon dus niet mee. Zij is dan ook bij Mamadi gebleven. Leonie kon niet te lang in het zonnetje blijven zitten en besloot na een tijdje, om even naar een restaurant te gaan, zodat ze daar binnen kon zitten en ook even op wifi kon. Milou, Liss en ik zijn dan wel gewoon lekker gebleven. Lekker even zwemmen, en je dan weer op laten drogen in de zon.. Maar ook dit word je na een tijdje wel zat, zeker als het avond word en het steeds kouder gaat worden. Als afsluiter kregen we van Lamin nog een juice. En tja, deze kon je natuurlijk niet overslaan!
17:00-… Daarna hebben we onze spullen ingepakt en zijn we op zoek gegaan naar een restaurant, waar we wilden gaan eten. Toen we in het restaurant zaten, was ik aan het smssen met Eline, en vertelde ze me dat ze op de name ceremony van het neefje van Mamadi was. Ik was helemaal vergeten dat ik daar ook voor was uitgenodigd! Mamadi’s zus was tenslotte vorige week bevallen van een jongetje: Bubacarr. Maarja om nu nog terug te gaan alleen met de taxi, was ook geen doen. Ik heb gelijk Mamadi een berichtje gedaan, dat ik er helemaal niet meer bij had na gedacht en dat het me speet. Gelukkig begreep hij het, en was het al snel weer goed. De rest van de avond hebben we gelukkig nog met zijn allen kunnen genieten van het lekkere eten en hebben we ook nog lekker wat nagetafeld.. Daarna hadden we dan toch maar een taxi opgezocht die ons naar huis kon brengen, voor natuurlijk zo min mogelijk geld. Eenmaal thuis, wist ik wat me nog te wachten stond: mijn matras en de andere grote spullen naar de compound slepen, Bah! Maar het moest toch gebeuren. Eline, Mamadi en ik zijn dan ook niet lang meer in de College gebleven en hebben alle spullen gelijk gepakt en naar de compound gebracht. Ook in de compound moest ik dan eerst nog alles weer organiseren e.d. Voordat ik dan toch eindelijk naar bed kon.
Zondag 16-03-2014:
10:00-… Vandaag was een rustige dag.. Omdat ik de rest van het weekend al veel feestjes e.d. Had gehad, besloot ik om het vandaag rustig aan te doen. Ik heb vooral huishoudelijke dingen gedaan, en ben heel de dag ook alleen thuis geweest. Eline moest met Mamadi gaan lesgeven bij Mamadi thuis om 12:00 uur (voor hun schooltje). Toen het avond werd, heb ik wel Eline gebeld, wat de bedoeling was voor het avondeten. Eline vertelde me dat ze bij Mamadi bleef eten vanavond en dat ik ook uitgenodigd was. Toen ik dat hoorde ben ik gelijk de taxi ingestapt en naar Mamadi gegaan. Eline haar ouders hadden de familie van Mamadi geld gegeven, zodat ze een keer uitgebreid en duur konden gaan eten. Dit wilden ze dan ook vanavond doen. Eline had meegeholpen met koken voor vanavond en we kregen ook zeker heel lekker eten. Deze mensen zijn bijna alleen maar rijst met vis gewend, omdat dit het goedkoopste is. Ze waren dan ook heel blij om dit te kunnen eten. Hieronder zie je de foto.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
