Tripje Senegal!
Blijf op de hoogte en volg Chantal
22 Mei 2014 | Gambia, Brikama
Maandag 07-04-2014:
7:30-… Vandaag had ik afgesproken om om 8:30 bij de andere meiden op de college te zijn. Omdat we graag naar Senegal willen, moesten we nog een visum regelen en dit wilden we dan vandaag gaan doen. Voordat ik naar de meiden ging heb ik eerst mijn tas gepakt en me afgemeld op stage. Daarna ben ik naar de meiden gegaan. Om 9:00 uur hebben we met zijn allen een bustaxi gepakt richting westfield. Eenmaal in westfield aangekomen, wisten we nog niet echt goed waar we heen moesten. We hebben het aan een man gevraagd en die zei dat we nog beter met de taxi konden gaan, omdat het nog te ver lopen was vanaf westfield. Daarom zijn we een taxi ingestapt en hebben we gezegd waar we naartoe wilden. Hij had ons dan ook letterlijk voor de deur afgezet. Helaas kostten het dan wel meer voor ons. Dit wisten we ook pas, toen we voor de deur stonden. Omdat de chauffeur van de ‘Highway’ af moest, wordt het als een ‘towntrip’ gezien en komt er extra bij. We wisten hierdoor toch nog wat af te dingen, omdat we het eigenlijk niet eerlijk vonden dat dit van te voren niet besproken is. Hij had namelijk helemaal niets gezegd over een ‘towntrip’. Maar toch wel gek dat je zelfs in een taxi nog af kunt dingen op misschien maar 2 of 3 Dalassi.
Toen we eenmaal bij de Senegalambasade waren, werd ons verteld dat we pasfoto’s moesten hebben, en dat we met euro’s moesten betalen i.p.v. Dalassis. Toen konden we nog een heel stuk verder lopen totdat we dan een fotokantoor en een kantoor om te wisselen konden vinden. Gelukkig zaten deze kantoren vlak bij elkaar. Liss en ik waren de enigen die geen pasfoto’s bij hadden. We hadden dan ook snel pasfoto’s gemaakt, zodat we met zijn allen nog het geld om konden wisselen. Wel heel gek dat je in Gambia bent, en dat ze dan gewoon vertellen dat je met euro’s moet betalen. We hadden het eerst expres in Dalassis gepind, omdat we dachten dat het toch wel in Gambiaans geld betaald moest worden. Het wisselen van het geld, kostte best wat tijd. Liss is aan de balie gaan wachten en heeft gelijk voor ons vieren het geld gewisseld samen. Dit zou sneller gaan dan, wanneer we allemaal apart zouden moeten gaan. Omdat de tijd bijna om was, moesten we weer snel terug lopen naar de Senegalambassade. De ambassade zou namelijk om 11:00 uur dicht zijn en het was al 10:30 uur. Eenmaal aangekomen, moesten we allemaal nog een formulier invullen. We hebben elkaar hier wel mee geholpen, want het was anders wel moeilijk om in te vullen. Gelukkig waren er nog andere Nederlanders, die ons ook even wilden helpen bij het invullen. Daarna hebben we ze alle vier ingeleverd met de foto’s en paspoorten erbij. Als laatste, moest je betalen en dan was je eindelijk klaar. De paspoorten met de visums erin zouden dan vanmiddag tussen 4 en 5 klaar liggen. Leonie moest toch naar stage vanmiddag (wat dichtbij is) en zou ze dan ophalen rond die tijd. Toen we eenmaal klaar waren, zijn we met de taxi terug naar westfield gegaan, en hebben we daar bij het restaurant wat gegeten. We hadden namelijk al heel de ochtend niets gegeten en het was inmiddels al 12:00 uur. Na het eten, hebben we de taxi weer gepakt richting Brikama. Leonie is er alleen wat eerder uitgestapt (Serrekunda), omdat zij nog naar stage moest. Eenmaal thuis gekomen, zag ik dat het de moeite niet meer was om nog naar stage te gaan. Het was 14:00 uur toen ik thuis was, en om deze tijd is de school ook al uit, dus dit had geen zin.
Ik ben lekker even in de achtertuin gaan zitten en film gaan kijken. Eline was al heel de dag bij Mamadi en wel naar stage geweest, haar had ik ook nog niet gezien vandaag. Ik heb ’s avonds dan ook alleen gegeten. Lekkere tapalappa met omelette! Heerlijk! ’s Avonds heb ik eigenlijk niet veel gedaan, en besloot ik vroeg naar bed te gaan. Ik was best moe van al dat geregel en geslenter vandaag en was toch maar alleen thuis..
Dinsdag 08-04-2014:
7:00-14:00 Vandaag ging ik natuurlijk weer wel naar stage. Ik was eerst bang dat ze misschien boos zouden zijn, omdat ik gisteren heel de dag niet meer naar stage ben geweest. Ik ben op school gekomen, in het timebook geschreven, fiets binnen gezet, bij de shop wat te drinken gekocht en naar de klas gegaan. Ik zag mijn praktijkbegeleidster en ze was verre van boos! Volgens mij kennen ze dat hier niet, hoe je boos moet zijn. Ze vinden echt alles goed hier! Dacht ik. Al zou ik ineens twee weken weg blijven, zou het nog goed zijn. Hier moest ik toch ook wel aan wennen. Vandaag hadden ze oefenexamens. Ik zelf kon hier eigenlijk niet veel bij doen jammer genoeg.. Alles stond op het bord geschreven, en de kinderen moesten het maar overschrijven in hun schriftjes en de antwoorden van alle vragen er ook bij schrijven. Hier deden ze eigenlijk heel de dag over. Bij deze toetsen staat ook niet echt en tijd. De kinderen mogen er gewoon zo lang over doen als ze zelf willen. Als er dan kinderen eerder klaar zijn dan de anderen, moet hij/zij dan ook maar wachten totdat iedereen klaar is. Er is dan geen ander werk om te doen voor de kinderen die klaar zijn. Je snapt wel dat dat niet echt goed gaat. De kinderen die dan klaar zijn, gaan de andere kinderen ‘helpen’ met het maken van de vragen of ze gaan praten of andere kinderen storen. Maar als je dan een klas van 50 kinderen hebt, is dit heel lastig om in bedwang te moeten houden de hele dag. Toen iedereen klaar was met zijn test, moesten ze het op het bureau leggen met hun namen er op. Daarna mochten de kinderen naar huis en was de school uit.
14:00-.. Na schooltijd ben ik met mijn praktijkbegeleidster over de markt gelopen. Ik wilde even met haar shoppen. Ik had zelf ook nog een goede rugtas voor naar Senegal nodig en wat zwarte topjes. Hier zijn we ook voor geslaagd, en zijn ook nog even gezellig verder gaan shoppen. Dit kan natuurlijk niet zonder een drankje. Daarna hebben we de stagedag nog afgesloten door bij haar thuis nog even te zitten en bij te kletsen met zijn tweeën.
Toen ik thuis kwam, belde Eline me op of ik naar westfield wilde komen. Zij was daar al heel de dag om een visum te halen, maar dit was niet gelukt. Daarna is ze bij het restaurant binnen, heel de dag op haar laptop gaan werken. Mamadi was ook bij haar. Toen ik de telefoon op had gehangen, heb ik gelijk mijn spullen bij elkaar gezocht, en ben ik naar westfield gegaan met de taxi. Daar zaten Mamadi en Eline al te wachten op me. Toen ik binnen kwam, ben ik gaan zitten en hebben we eigenlijk gelijk eten besteld. Ik had niet zo veel honger, dus had ook niet veel genomen. Ik had ook expres mijn laptop nog even meegenomen om nog even aan weekverslagen te werken. Toen we eigenlijk heel de avond hier doorgebracht hadden, zijn we toch maar weer met de bustaxi naar huis gereden.
Woensdag 09-04-2014:
7:00-14:00 Vandaag ging Eline ook niet naar school. Ze had gisteren haar visum niet kunnen regelen, en moest het dus vandaag nog een keer proberen. Ik ging wel naar stage. Ik ben deze keer alleen anders gefietst dan normaal. Vandaag wilde ik eerst even langs Mamadi’s compound gaan. Ik wilde iedereen weer even gedag zeggen en even kletsen. Ook had ik een tas met kleding bij. De zus van Mamadi wilde die voor mij wassen, en daar was ik ook ontzettend blij mee! Ik wilde haar wel geld geven ervoor, omdat ik vind dat ze dit niet voor niets kan doen. Ze wilde het eerst niet aan nemen, maar later na veel aandringen, nam ze het toch aan. Daarna ben ik weer verder gefietst met het broertje en nichtje van Mamadi naar school. Ze hadden vandaag weer oefenexamens, wat dus op de zelfde manier gaat als gisteren. Vandaag moest ik alleen wel even in een andere klas staan. Die leerkracht moest even weg, en omdat het toetsen waren, moest ik in die klas om de orde te bewaren en er voor te zorgen dat het rustig blijft in de klas. Daarna kon ik weer naar mijn eigen klas terug. Toen ik net in mijn eigen klas was, kwam er een moeder kwaad de klas in gelopen. Ze ging naar één van de leerlingen toe en begon tegen die leerling te schreeuwen in hun eigen taal. Dit kon ik natuurlijk niet verstaan, en wist totaal niet wat er op deed. Toen de moeder weer weg was, was de leerling aan het huilen. Verder werd er ook niets mee gedaan. Wel heel makkelijk allemaal zo! Dacht ik. Daarna vroeg ik aan mijn praktijkbegeleidster wat er nu eigenlijk aan de hand was. Schijnbaar had dat kind (Sarjo) bij het kind van die moeder brood uit de tas gestolen, en de tas kapot gemaakt. Hier in dit land is dat natuurlijk heel erg als je eten steelt, omdat niet iedereen al genoeg geld heeft om te eten. Ik dacht zelf even: ‘Oooh, is dat het enige?!’. Maar dat komt, omdat het voor ons westerse mensen, niet veel is. Daarna ben ik met het kind (Sarjo) en mijn praktijkbegeleidster (Binta) naar de heamaster gegaan. Daar hebben we er over gepraat, en er werd ook aan mij gevraagd wat ik er van vond. Ik kende het kind goed genoeg, om te weten dat zij zoiets nooit zou doen. De headmaster dacht precies hetzelfde. Hij vertelde me ook dat het vaak om de ouders gaat. Dat de ouders van de kinderen dan ruzie met elkaar hebben, en de kinderen er dan bij betrekken. Dat is zo en laffe zet! Dacht ik bij mezelf. Echt heel raar ook hoe het er hier dan aan toe gaat.
14:00-16:00 Na schooltijd, ben ik weer zoals gebruikelijk met mijn praktijkbegeleidster meegelopen over de markt. We hebben weer lekker even geshopt en wat gedronken. En als afsluiter, natuurlijk bij haar thuis bijgekletst. Daarna ben ik weer naar huis gefietst, heb ik mezelf omgekleed en ben ik naar de college gegaan om mijn paspoort/visa op te halen. Na dat ik mijn visa had, ben ik gelijk met de bustaxi doorgegaan naar Senegambia. In Senegambia zit nog steeds het enige punt waar ik kan pinnen, dus ik moet er wel naartoe als ik geld nodig heb. Ik wilde nu alvast het geld pinnen, wat ik nodig had voor dit weekend Senegal. Daarna ben ik daar gelijk langs de supermarkt gelopen, om wat boodschappen te halen. Toen ik weer thuis kwam, was er niemand. Ik heb de boodschappen even opgeruimd, heb mijn fiets gepakt, en ben weer naar Mamadi’s huis gegaan. Daar hebben we eigenlijk heel de avond gezeten met zijn allen en een gezellige avond van gemaakt.
Donderdag 10-04-2014:
10:00-… Toen ik wakker werd, stonden Eline en Mamadi net op het punt om weer naar westfield te gaan. Ze hadden nog steeds geen visum kunnen regelen en morgen zouden we natuurlijk al naar Senegal vertrekken. Ik ben daarna ook uit bed gekomen en ben gaan opruimen, kleding gaan wassen en natuurlijk ook af gaan wassen. Dit zijn toch wel dingen die je al snel vergeet te doen, maar wel heel erg nodig zijn. Kort hierna belde Eline me al op. Ze vertelde dat het netwerk er uit lag en ze daardoor weer geen visa kon aanvragen. Ze vertelde dat ze daarom in westfield moest blijven wachten tot ’s middags 4 uur en dat ze dan hoopten dat het verholpen zou zijn. Ik heb in de tussentijd hier thuis genoeg dingen gedaan en opgeknapt. Ook deed de wc het niet meer. Hij wilde niet meer doortrekken, omdat die haak afgebroken was. Ik had daarom Tamba opgebeld om te vragen of ze dat konden komen maken. Gelukkig waren ze er al snel en hadden ze de wc weer gemaakt voor me. Geen idee voor hoelang dit zou gaan duren, aangezien dat dit ongeveer al de derde keer is. Daarna ben ik gaan douchen en mezelf verder op gaan frissen. Het zou een lekker lui en rustig dagje voor me worden, dus heb ik mijn laptop weer eens aangezet en ben ik een filmpje gaan kijken. Tijdens de film begon ik toch wel honger te krijgen (aangezien ik nog niet ontbeten had), en ben ik naar de dichtstbijzijnde shop gegaan om wat te eten en te drinken te halen. Na het eten ben ik gezellig naar de andere meiden in de college gegaan. Ik had toch geen zin om de hele dag alleen thuis te moeten zitten, en ik wist dat de andere meiden toevallig ook thuis waren. Toen Eline klaar was in westfield, kwamen zij en Mamadi ook nog even langs bij ons in de college. We hebben dan ook als vanouds met zijn allen gegeten. Daarna zijn Eline, Mamadi en ik met zijn drieën weer terug naar onze compound gegaan. We hebben onszelf weer opgefrist en omgekleed. Daarnaast ben ik ook nog even op bed gaan liggen. Ik was best wel moe van het niets doen vandaag. Eline zou me wakker maken, als we weer terug naar de college zouden gaan. ’s Avonds tegen 9:30 uur zijn we weer terug gegaan. Er zouden vanavond een paar Nederlandse jongens (die we hadden leren kennen tijdens het uitgaan) naar de college komen, om zomaar wat te drinken en te praten. We hebben dan ook heel de avond in de achtertuin gezeten met zijn allen en er een gezellige avond van gemaakt. ’s Nachts zijn wij toch maar naar onze compound terug gegaan, zodat we toch nog even konden slapen voor de volgende dag (Senegal).
Vrijdag 11-04-2014:
5:00-… Vandaag zou het voor ons een lange dag worden, want we hadden besloten om vandaag naar Senegal te gaan. We moesten om 5 uur ’s ochtends al klaar staan, dan zouden we worden opgehaald. We gingen met een soort terrein wagen, waar je dan met twee mensen nog in de ‘kofferbak’ kan zitten. Eline en ik waren natuurlijk de pineut en moesten hier gaan zitten. Daar gingen we dan. Onderweg naar Senegal. Eerst moesten we dan naar de hoofdstad: ‘Banjul’. Hier hadden we dan een ferry, die ons naar de overkant bracht. Maar helaas, onze eerste tegenvaller was al in zicht. De ferry was kapot, waardoor we niet naar de overkant konden. Gelukkig was er nog een andere weg om te rijden, waar ze ook een ferry hadden, die ons naar de overkant kon brengen. Maar we moesten dan wel omrijden, waardoor ons programma ook omgedraaid moest worden. Helaas, dat is dan niet anders. We hebben vandaag daarom ook heel lang moeten reizen met de auto. Af en toe maakten we een tussenstop, om te plassen of eten en drinken te halen. Ook wisselden we wel eens van plek. Want van het achterin zitten, werd je niet vrolijk! Uiteindelijk hebben we 13 uur moeten reizen voordat we dan eindelijk de hoofdstad van Senegal: ‘Dakar’ bereikten. Hier zouden we dan ook twee nachten in het hotel blijven slapen. Dit had onze begeleider voor ons geregeld. Toen we eenmaal in Dakar reden bleek onze begeleider niet eens te weten waar ons hotel was, en hebben we dus gelijk heel Dakar gezien, vanuit de auto. Dit was dan weer wel jammer. Toen we eenmaal in ons hotel waren, hebben we alle spullen uit gestald, en zijn we een restaurant gaan zoeken, om eten af te halen. Heerlijk! Alleen jammer dat het precies met mijn eten weer even mis moest gaan. Ik had iets besteld, maar dat bleek helemaal niet in de tas te zitten. Zo heb ik dus van iedereen een stukje van hun eten gehad, waardoor ik toch ook wat te eten had voor deze avond. Daarna waren we eigenlijk allemaal zo gesloopt dat we naar bed wilden. Maar eerst natuurlijk allemaal douchen! Want in dit hotel hadden we een warme douche, wat we allang niet meer hadden mee gemaakt. Ik mocht als eerste, en heb hier zeker gebruik van gemaakt. Na het douchen heb ik nog heel even in de woonkamer, gezeten en naar bed gegaan. Helaas hadden we geen klamboes, dus hadden we de ventilator maar hard aangezet, en ben ik goed onder de dekens gaan liggen
Zaterdag 12-04-2014:
8:00-… vandaag moesten we weer vroeg uit de veren, omdat we nog genoeg te doen hadden. Toen ik voor de spiegel stond om mezelf op te frissen, wist ik niet wat ik zag. Ik had één keer niet onder een klamboe geslapen en tadaa! Ik had ze geteld, en maar liefst 20 muggenbulten op mijn hoofd. En dit was nog niet alles. Op mijn armen en benen ging het ook nog vrolijk verder. Pff wat jeukte dat zeg! Gelukkig had Eline spul bij om de jeuk van muggenbulten weg te halen. Zo was het tenminste nog wel vol te houden. Na dat we ons opgefrist hadden, waren we naar een bakkerij gegaan. Hier hadden ze veel lekkere broodjes. Lang geleden dat ik bij een bakker ben geweest! Ik kon wel merken, dat ze in Senegal toch wat rijker zijn, dan in Gambia. Mooi om dat verschil ook zo goed te kunnen zien! Daarna zijn we naar een bank gegaan, zodat ik geld kon gaan wisselen. De andere meiden hadden natuurlijk hun visa kaarten, maar ik niet. Ik moest alles van Dalassis (contant geld) naar CFA’s wisselen. Hier in Senegal betalen ze namelijk in CFA’s. Gelukkig. Ik had weer genoeg geld, om alles zelf te kunnen betalen. Daarna zijn we gelijk een stukje door Dakar gaan lopen. Toen kwamen we ook langs het huis van de president van Senegal. Toch mooi om te zien. In Gambia heb ik dit namelijk niet mee kunnen maken. Voor het huis, stond een bewaker die zich niet mocht bewegen, met een groot geweer. We mochten met zijn allen, met hem op de foto. Dit was toch wel leuk om mee te mogen maken. Daarna hebben we gelijk de boot gepakt. Want we zouden vandaag ook naar een slaveneiland (Goreé) gaan. Toen we op dit eiland aankwamen, wist ik niet wat ik zag. Wouw, wat mooi zeg! Ik vond het alleen wel jammer dat het al zo toeristisch gemaakt was. Ik was hiervoor ook al naar een slaveneiland geweest, en kon daardoor goed de verschillen zien. Ze hadden mooie plekjes op dit eiland en ik heb hier ook nog een groot, zelfgemaakt schilderij gekocht. Ik vond dit wel heel gaaf, om deze dan later in mijn kamer te kunnen hangen. Hier had ik het geld zeker wel voor over! Daarna hebben we zelf de mooie plekken op het eiland opgezocht en hier foto’s gemaakt met zijn allen. Altijd leuk als aandenken, om later terug te kunnen kijken! Ik vond het wel fijn, dat we gewoon zelf op pad konden gaan, en niet perse een gids nodig hadden, die overal over moest vertellen. Na een tijdje op het eiland te zijn geweest, was het weer tijd om naar huis te gaan. Eenmaal thuis aangekomen, hebben we weer een restaurant opgezocht om eten te gaan halen. We wilden er eerst gewoon gaan eten, maar de chauffeur en begeleider die we bij hadden, hadden zelf al voor hun eten gezorgd en moesten daarom met hun mee helaas. Het restaurant waar we nu waren, was weer wel een ander restaurant als gisteren (gelukkig). Zij hadden mijn eten tenminste niet vergeten! Eenmaal weer thuis gekomen, hadden we lekker gegeten met als afsluiter natuurlijk een sigaretje buiten. Daarna zijn we allemaal weer gaan douchen, want dit zou voor de komende tijd weer de laatste warme douche voor ons zijn. Na het douchen waren we allemaal zo gesloopt, dat we besloten om naar bed te gaan.
Zondag 13-04-2014:
8:00-… Vandaag gingen we weer vroeg uit de veren. We moesten vandaag natuurlijk allemaal onze tassen weer inpakken, omdat dit onze laatste nacht in dit hotel zou zijn. Na onze tassen ingepakt te hebben en ons weer opgefrist te hebben, hadden we onze tassen maar alvast in de auto gezet. Onze begeleider (Lamin) moest nog even de sleutel van het hotel, aan de eigenaar geven en daarna konden we dan weer vertrekken. Als eerste stond er op de planning om naar het vrijheidsbeeld te gaan vandaag. Dit beeld stond net iets buiten de stad, en lag dan ook precies op onze route. Ik had van te voren al wel horen vertellen dat het beeld groot was, maar ik wist niet dat hij ook echt zo groot was. Ze vertelden me dat hij 72 meter hoog was. Je had dan ook een trap, die je op kon lopen om richting het vrijheidsbeeld te gaan. Toen ik eenmaal boven was, moest ik eerst weer even bijkomen van het beklimmen van de trap. Ik wist niet dat mijn conditie hier zo erg achteruit gegaan was! Maar het was de moeite waard. In het vrijheidsbeeld, zat een lift. Je kon dan (als je wilde) met de lift naar boven, en dan zit je in het vrijheidsbeeld en kan je heel Dakar zien liggen. Voor deze lift moest je dan wel betalen. Wij hadden het er niet voor over. Uiteindelijk kon je dan alleen maar uitzicht zien, en we kwamen er natuurlijk alleen voor, om het vrijheidsbeeld te kunnen zien. Toen we hem eenmaal bekeken hadden, en de nodige foto’s hadden genomen, zijn we weer de trap af gelopen. De trap naar beneden, ging toch een stuk eenvoudiger dan naar boven. Toen we beneden waren, hadden we eigenlijk allemaal wel honger gekregen en wilden we iets opzoeken om te eten. Bij het vrijheidsbeeld had je ook een tentje om te eten, maar hier was alles al op vertelden ze ons. Ooit wel eens in een restaurant gekomen, dat ze vertelden dat de helft van de menukaart niet eens aanwezig is? Nou hier gebeurt het vaak! Toen we weer in de auto zaten, kwamen we onderweg een tentje tegen waar we tapalappa’s met ei konden krijgen. Ik had hier eigenlijk helemaal geen behoefte aan, maarja je moet natuurlijk toch blijven eten. Daarna zijn we dan toch echt doorgereden naar de woestijn. Na ongeveer 5 uurtje in de auto te hebben gezeten, waren we dan bij de woestijn aangekomen. We moesten hier onze auto parkeren, en zouden dan verder gebracht worden met een soort van grote terrein wagen. Nou die had je ook wel nodig, om normaal in dat zand te kunnen rijden zonder weg te slippen. Ik wist niet dat een woestijn zo mooi kon zijn! Wouw! Was mijn eerste gedachte. Lamin had gelijk ‘snowboarden’ voor ons geregeld. Helaas waren er hier maar 3 van en moesten we dus samen doen. We zijn een berg opgeklommen en weer naar beneden gaan zandboarden. Echt super gaaf! Ik wist niet dat je dan nog zo snel kon gaan. Je moest wel zorgen dat je je mond dicht hield, als je naar beneden ging. Anders had je een mond vol met zand. Als je naar beneden gegleden was, kon je diezelfde berg weer op klimmen, om je zandboard weer aan de volgende te geven. Dit vergde zoveel conditie om dit iedere keer te moeten doen, dat ik het na 3 rondjes wel voor gezien hield. Maar ik vond het toch mooi om mee te mogen maken. Daarna hadden we de snowboarden weer ingeleverd en zijn we nog even gaan wachten. Het volgende wat op ons programma stond voor vandaag was: ‘Kameel rijden’. Maar de kamelen waren nog ver te zoeken. We wilden natuurlijk wel met daglicht gaan rijden, zodat we foto’s konden maken. Gelukkig! In de verte konden we de Kamelen al aan zien komen. Er waren drie kamelen. Dus dat betekende dat er één iemand alleen op een kameel mocht. Omdat ik al op een kameel zat, en Eline dichtklapte, en mijn kameel al ging staan, was ik de gelukkige die alleen op een kameel mocht. Ik moet zeggen dat ik dit toch ook wel eng vond. Ik had eigenlijk niet verwacht, dat dit nog zo eng zou zijn. Wanneer je op de kameel moet gaan en weer van de kameel moet stappen, zakt de kameel eigenlijk door zijn knieën. Dit was vooral ook een eng moment, omdat ik niet goed wist hoe ik mezelf dan moest vasthouden zonder te vallen. Wanneer we een berg op liepen, leek het net of mijn kameel ieder moment door zijn knieën kon zakken. Ik moest me ‘voor mezelf’ ook gedurende de rit, goed vasthouden aan het zadel. Ik kan ook vertellen dat ik totaal niet comfortabel zat. Gelukkig duurde de rit ook maar een half uurtje. En ik kon nu tenminste ook zeggen, dat ik ook wel eens op een kameel heb gezeten. Hierna was het tijd om te gaan eten. Vlak bij onze tenten, had je een klein restaurantje waar je kon eten en drinken. Hier hadden we dan ook zeker gebruik van gemaakt. Toen we hadden gegeten, zijn we naar buiten gegaan. We werden geroepen en er werd verteld door de obers dat er buiten een ‘danswedstrijd’ werd gehouden. Toen we buiten kwamen, zaten er een aantal mensen in een kring met een paar gambianen die op Djembeh’s aan het slaan waren. Mooi om te zien hoe dat gaat! Natuurlijk kon ik niet achter blijven, door ook een beetje mee te dansen. Daarna zijn we weer terug het restaurant in gegaan, om nog wat te drinken en een liedje te klappen met zijn allen. We hadden de obers erbij geroepen en zij deden ook gezellig mee. Daarna zijn onze leider en chauffeur gaan slapen, en hebben wij eerst nog even als afsluiter van de dag, bij een kampvuur gaan zitten. Het was al best afgekoeld in de woestijn, en het was daarom ook wel even lekker om onszelf op te warmen bij het kampvuur. Maar hier hebben we niet lang meer gezeten, want onze ogen vielen steeds verder dicht. Eenmaal in onze tentjes aangekomen, heb ik mezelf even afgespoeld en ben ik naar bed gegaan. We hadden gelukkig goede matrassen (die ik ook al een paar maanden niet meer heb gezien).
7:30-… Vandaag had ik afgesproken om om 8:30 bij de andere meiden op de college te zijn. Omdat we graag naar Senegal willen, moesten we nog een visum regelen en dit wilden we dan vandaag gaan doen. Voordat ik naar de meiden ging heb ik eerst mijn tas gepakt en me afgemeld op stage. Daarna ben ik naar de meiden gegaan. Om 9:00 uur hebben we met zijn allen een bustaxi gepakt richting westfield. Eenmaal in westfield aangekomen, wisten we nog niet echt goed waar we heen moesten. We hebben het aan een man gevraagd en die zei dat we nog beter met de taxi konden gaan, omdat het nog te ver lopen was vanaf westfield. Daarom zijn we een taxi ingestapt en hebben we gezegd waar we naartoe wilden. Hij had ons dan ook letterlijk voor de deur afgezet. Helaas kostten het dan wel meer voor ons. Dit wisten we ook pas, toen we voor de deur stonden. Omdat de chauffeur van de ‘Highway’ af moest, wordt het als een ‘towntrip’ gezien en komt er extra bij. We wisten hierdoor toch nog wat af te dingen, omdat we het eigenlijk niet eerlijk vonden dat dit van te voren niet besproken is. Hij had namelijk helemaal niets gezegd over een ‘towntrip’. Maar toch wel gek dat je zelfs in een taxi nog af kunt dingen op misschien maar 2 of 3 Dalassi.
Toen we eenmaal bij de Senegalambasade waren, werd ons verteld dat we pasfoto’s moesten hebben, en dat we met euro’s moesten betalen i.p.v. Dalassis. Toen konden we nog een heel stuk verder lopen totdat we dan een fotokantoor en een kantoor om te wisselen konden vinden. Gelukkig zaten deze kantoren vlak bij elkaar. Liss en ik waren de enigen die geen pasfoto’s bij hadden. We hadden dan ook snel pasfoto’s gemaakt, zodat we met zijn allen nog het geld om konden wisselen. Wel heel gek dat je in Gambia bent, en dat ze dan gewoon vertellen dat je met euro’s moet betalen. We hadden het eerst expres in Dalassis gepind, omdat we dachten dat het toch wel in Gambiaans geld betaald moest worden. Het wisselen van het geld, kostte best wat tijd. Liss is aan de balie gaan wachten en heeft gelijk voor ons vieren het geld gewisseld samen. Dit zou sneller gaan dan, wanneer we allemaal apart zouden moeten gaan. Omdat de tijd bijna om was, moesten we weer snel terug lopen naar de Senegalambassade. De ambassade zou namelijk om 11:00 uur dicht zijn en het was al 10:30 uur. Eenmaal aangekomen, moesten we allemaal nog een formulier invullen. We hebben elkaar hier wel mee geholpen, want het was anders wel moeilijk om in te vullen. Gelukkig waren er nog andere Nederlanders, die ons ook even wilden helpen bij het invullen. Daarna hebben we ze alle vier ingeleverd met de foto’s en paspoorten erbij. Als laatste, moest je betalen en dan was je eindelijk klaar. De paspoorten met de visums erin zouden dan vanmiddag tussen 4 en 5 klaar liggen. Leonie moest toch naar stage vanmiddag (wat dichtbij is) en zou ze dan ophalen rond die tijd. Toen we eenmaal klaar waren, zijn we met de taxi terug naar westfield gegaan, en hebben we daar bij het restaurant wat gegeten. We hadden namelijk al heel de ochtend niets gegeten en het was inmiddels al 12:00 uur. Na het eten, hebben we de taxi weer gepakt richting Brikama. Leonie is er alleen wat eerder uitgestapt (Serrekunda), omdat zij nog naar stage moest. Eenmaal thuis gekomen, zag ik dat het de moeite niet meer was om nog naar stage te gaan. Het was 14:00 uur toen ik thuis was, en om deze tijd is de school ook al uit, dus dit had geen zin.
Ik ben lekker even in de achtertuin gaan zitten en film gaan kijken. Eline was al heel de dag bij Mamadi en wel naar stage geweest, haar had ik ook nog niet gezien vandaag. Ik heb ’s avonds dan ook alleen gegeten. Lekkere tapalappa met omelette! Heerlijk! ’s Avonds heb ik eigenlijk niet veel gedaan, en besloot ik vroeg naar bed te gaan. Ik was best moe van al dat geregel en geslenter vandaag en was toch maar alleen thuis..
Dinsdag 08-04-2014:
7:00-14:00 Vandaag ging ik natuurlijk weer wel naar stage. Ik was eerst bang dat ze misschien boos zouden zijn, omdat ik gisteren heel de dag niet meer naar stage ben geweest. Ik ben op school gekomen, in het timebook geschreven, fiets binnen gezet, bij de shop wat te drinken gekocht en naar de klas gegaan. Ik zag mijn praktijkbegeleidster en ze was verre van boos! Volgens mij kennen ze dat hier niet, hoe je boos moet zijn. Ze vinden echt alles goed hier! Dacht ik. Al zou ik ineens twee weken weg blijven, zou het nog goed zijn. Hier moest ik toch ook wel aan wennen. Vandaag hadden ze oefenexamens. Ik zelf kon hier eigenlijk niet veel bij doen jammer genoeg.. Alles stond op het bord geschreven, en de kinderen moesten het maar overschrijven in hun schriftjes en de antwoorden van alle vragen er ook bij schrijven. Hier deden ze eigenlijk heel de dag over. Bij deze toetsen staat ook niet echt en tijd. De kinderen mogen er gewoon zo lang over doen als ze zelf willen. Als er dan kinderen eerder klaar zijn dan de anderen, moet hij/zij dan ook maar wachten totdat iedereen klaar is. Er is dan geen ander werk om te doen voor de kinderen die klaar zijn. Je snapt wel dat dat niet echt goed gaat. De kinderen die dan klaar zijn, gaan de andere kinderen ‘helpen’ met het maken van de vragen of ze gaan praten of andere kinderen storen. Maar als je dan een klas van 50 kinderen hebt, is dit heel lastig om in bedwang te moeten houden de hele dag. Toen iedereen klaar was met zijn test, moesten ze het op het bureau leggen met hun namen er op. Daarna mochten de kinderen naar huis en was de school uit.
14:00-.. Na schooltijd ben ik met mijn praktijkbegeleidster over de markt gelopen. Ik wilde even met haar shoppen. Ik had zelf ook nog een goede rugtas voor naar Senegal nodig en wat zwarte topjes. Hier zijn we ook voor geslaagd, en zijn ook nog even gezellig verder gaan shoppen. Dit kan natuurlijk niet zonder een drankje. Daarna hebben we de stagedag nog afgesloten door bij haar thuis nog even te zitten en bij te kletsen met zijn tweeën.
Toen ik thuis kwam, belde Eline me op of ik naar westfield wilde komen. Zij was daar al heel de dag om een visum te halen, maar dit was niet gelukt. Daarna is ze bij het restaurant binnen, heel de dag op haar laptop gaan werken. Mamadi was ook bij haar. Toen ik de telefoon op had gehangen, heb ik gelijk mijn spullen bij elkaar gezocht, en ben ik naar westfield gegaan met de taxi. Daar zaten Mamadi en Eline al te wachten op me. Toen ik binnen kwam, ben ik gaan zitten en hebben we eigenlijk gelijk eten besteld. Ik had niet zo veel honger, dus had ook niet veel genomen. Ik had ook expres mijn laptop nog even meegenomen om nog even aan weekverslagen te werken. Toen we eigenlijk heel de avond hier doorgebracht hadden, zijn we toch maar weer met de bustaxi naar huis gereden.
Woensdag 09-04-2014:
7:00-14:00 Vandaag ging Eline ook niet naar school. Ze had gisteren haar visum niet kunnen regelen, en moest het dus vandaag nog een keer proberen. Ik ging wel naar stage. Ik ben deze keer alleen anders gefietst dan normaal. Vandaag wilde ik eerst even langs Mamadi’s compound gaan. Ik wilde iedereen weer even gedag zeggen en even kletsen. Ook had ik een tas met kleding bij. De zus van Mamadi wilde die voor mij wassen, en daar was ik ook ontzettend blij mee! Ik wilde haar wel geld geven ervoor, omdat ik vind dat ze dit niet voor niets kan doen. Ze wilde het eerst niet aan nemen, maar later na veel aandringen, nam ze het toch aan. Daarna ben ik weer verder gefietst met het broertje en nichtje van Mamadi naar school. Ze hadden vandaag weer oefenexamens, wat dus op de zelfde manier gaat als gisteren. Vandaag moest ik alleen wel even in een andere klas staan. Die leerkracht moest even weg, en omdat het toetsen waren, moest ik in die klas om de orde te bewaren en er voor te zorgen dat het rustig blijft in de klas. Daarna kon ik weer naar mijn eigen klas terug. Toen ik net in mijn eigen klas was, kwam er een moeder kwaad de klas in gelopen. Ze ging naar één van de leerlingen toe en begon tegen die leerling te schreeuwen in hun eigen taal. Dit kon ik natuurlijk niet verstaan, en wist totaal niet wat er op deed. Toen de moeder weer weg was, was de leerling aan het huilen. Verder werd er ook niets mee gedaan. Wel heel makkelijk allemaal zo! Dacht ik. Daarna vroeg ik aan mijn praktijkbegeleidster wat er nu eigenlijk aan de hand was. Schijnbaar had dat kind (Sarjo) bij het kind van die moeder brood uit de tas gestolen, en de tas kapot gemaakt. Hier in dit land is dat natuurlijk heel erg als je eten steelt, omdat niet iedereen al genoeg geld heeft om te eten. Ik dacht zelf even: ‘Oooh, is dat het enige?!’. Maar dat komt, omdat het voor ons westerse mensen, niet veel is. Daarna ben ik met het kind (Sarjo) en mijn praktijkbegeleidster (Binta) naar de heamaster gegaan. Daar hebben we er over gepraat, en er werd ook aan mij gevraagd wat ik er van vond. Ik kende het kind goed genoeg, om te weten dat zij zoiets nooit zou doen. De headmaster dacht precies hetzelfde. Hij vertelde me ook dat het vaak om de ouders gaat. Dat de ouders van de kinderen dan ruzie met elkaar hebben, en de kinderen er dan bij betrekken. Dat is zo en laffe zet! Dacht ik bij mezelf. Echt heel raar ook hoe het er hier dan aan toe gaat.
14:00-16:00 Na schooltijd, ben ik weer zoals gebruikelijk met mijn praktijkbegeleidster meegelopen over de markt. We hebben weer lekker even geshopt en wat gedronken. En als afsluiter, natuurlijk bij haar thuis bijgekletst. Daarna ben ik weer naar huis gefietst, heb ik mezelf omgekleed en ben ik naar de college gegaan om mijn paspoort/visa op te halen. Na dat ik mijn visa had, ben ik gelijk met de bustaxi doorgegaan naar Senegambia. In Senegambia zit nog steeds het enige punt waar ik kan pinnen, dus ik moet er wel naartoe als ik geld nodig heb. Ik wilde nu alvast het geld pinnen, wat ik nodig had voor dit weekend Senegal. Daarna ben ik daar gelijk langs de supermarkt gelopen, om wat boodschappen te halen. Toen ik weer thuis kwam, was er niemand. Ik heb de boodschappen even opgeruimd, heb mijn fiets gepakt, en ben weer naar Mamadi’s huis gegaan. Daar hebben we eigenlijk heel de avond gezeten met zijn allen en een gezellige avond van gemaakt.
Donderdag 10-04-2014:
10:00-… Toen ik wakker werd, stonden Eline en Mamadi net op het punt om weer naar westfield te gaan. Ze hadden nog steeds geen visum kunnen regelen en morgen zouden we natuurlijk al naar Senegal vertrekken. Ik ben daarna ook uit bed gekomen en ben gaan opruimen, kleding gaan wassen en natuurlijk ook af gaan wassen. Dit zijn toch wel dingen die je al snel vergeet te doen, maar wel heel erg nodig zijn. Kort hierna belde Eline me al op. Ze vertelde dat het netwerk er uit lag en ze daardoor weer geen visa kon aanvragen. Ze vertelde dat ze daarom in westfield moest blijven wachten tot ’s middags 4 uur en dat ze dan hoopten dat het verholpen zou zijn. Ik heb in de tussentijd hier thuis genoeg dingen gedaan en opgeknapt. Ook deed de wc het niet meer. Hij wilde niet meer doortrekken, omdat die haak afgebroken was. Ik had daarom Tamba opgebeld om te vragen of ze dat konden komen maken. Gelukkig waren ze er al snel en hadden ze de wc weer gemaakt voor me. Geen idee voor hoelang dit zou gaan duren, aangezien dat dit ongeveer al de derde keer is. Daarna ben ik gaan douchen en mezelf verder op gaan frissen. Het zou een lekker lui en rustig dagje voor me worden, dus heb ik mijn laptop weer eens aangezet en ben ik een filmpje gaan kijken. Tijdens de film begon ik toch wel honger te krijgen (aangezien ik nog niet ontbeten had), en ben ik naar de dichtstbijzijnde shop gegaan om wat te eten en te drinken te halen. Na het eten ben ik gezellig naar de andere meiden in de college gegaan. Ik had toch geen zin om de hele dag alleen thuis te moeten zitten, en ik wist dat de andere meiden toevallig ook thuis waren. Toen Eline klaar was in westfield, kwamen zij en Mamadi ook nog even langs bij ons in de college. We hebben dan ook als vanouds met zijn allen gegeten. Daarna zijn Eline, Mamadi en ik met zijn drieën weer terug naar onze compound gegaan. We hebben onszelf weer opgefrist en omgekleed. Daarnaast ben ik ook nog even op bed gaan liggen. Ik was best wel moe van het niets doen vandaag. Eline zou me wakker maken, als we weer terug naar de college zouden gaan. ’s Avonds tegen 9:30 uur zijn we weer terug gegaan. Er zouden vanavond een paar Nederlandse jongens (die we hadden leren kennen tijdens het uitgaan) naar de college komen, om zomaar wat te drinken en te praten. We hebben dan ook heel de avond in de achtertuin gezeten met zijn allen en er een gezellige avond van gemaakt. ’s Nachts zijn wij toch maar naar onze compound terug gegaan, zodat we toch nog even konden slapen voor de volgende dag (Senegal).
Vrijdag 11-04-2014:
5:00-… Vandaag zou het voor ons een lange dag worden, want we hadden besloten om vandaag naar Senegal te gaan. We moesten om 5 uur ’s ochtends al klaar staan, dan zouden we worden opgehaald. We gingen met een soort terrein wagen, waar je dan met twee mensen nog in de ‘kofferbak’ kan zitten. Eline en ik waren natuurlijk de pineut en moesten hier gaan zitten. Daar gingen we dan. Onderweg naar Senegal. Eerst moesten we dan naar de hoofdstad: ‘Banjul’. Hier hadden we dan een ferry, die ons naar de overkant bracht. Maar helaas, onze eerste tegenvaller was al in zicht. De ferry was kapot, waardoor we niet naar de overkant konden. Gelukkig was er nog een andere weg om te rijden, waar ze ook een ferry hadden, die ons naar de overkant kon brengen. Maar we moesten dan wel omrijden, waardoor ons programma ook omgedraaid moest worden. Helaas, dat is dan niet anders. We hebben vandaag daarom ook heel lang moeten reizen met de auto. Af en toe maakten we een tussenstop, om te plassen of eten en drinken te halen. Ook wisselden we wel eens van plek. Want van het achterin zitten, werd je niet vrolijk! Uiteindelijk hebben we 13 uur moeten reizen voordat we dan eindelijk de hoofdstad van Senegal: ‘Dakar’ bereikten. Hier zouden we dan ook twee nachten in het hotel blijven slapen. Dit had onze begeleider voor ons geregeld. Toen we eenmaal in Dakar reden bleek onze begeleider niet eens te weten waar ons hotel was, en hebben we dus gelijk heel Dakar gezien, vanuit de auto. Dit was dan weer wel jammer. Toen we eenmaal in ons hotel waren, hebben we alle spullen uit gestald, en zijn we een restaurant gaan zoeken, om eten af te halen. Heerlijk! Alleen jammer dat het precies met mijn eten weer even mis moest gaan. Ik had iets besteld, maar dat bleek helemaal niet in de tas te zitten. Zo heb ik dus van iedereen een stukje van hun eten gehad, waardoor ik toch ook wat te eten had voor deze avond. Daarna waren we eigenlijk allemaal zo gesloopt dat we naar bed wilden. Maar eerst natuurlijk allemaal douchen! Want in dit hotel hadden we een warme douche, wat we allang niet meer hadden mee gemaakt. Ik mocht als eerste, en heb hier zeker gebruik van gemaakt. Na het douchen heb ik nog heel even in de woonkamer, gezeten en naar bed gegaan. Helaas hadden we geen klamboes, dus hadden we de ventilator maar hard aangezet, en ben ik goed onder de dekens gaan liggen
Zaterdag 12-04-2014:
8:00-… vandaag moesten we weer vroeg uit de veren, omdat we nog genoeg te doen hadden. Toen ik voor de spiegel stond om mezelf op te frissen, wist ik niet wat ik zag. Ik had één keer niet onder een klamboe geslapen en tadaa! Ik had ze geteld, en maar liefst 20 muggenbulten op mijn hoofd. En dit was nog niet alles. Op mijn armen en benen ging het ook nog vrolijk verder. Pff wat jeukte dat zeg! Gelukkig had Eline spul bij om de jeuk van muggenbulten weg te halen. Zo was het tenminste nog wel vol te houden. Na dat we ons opgefrist hadden, waren we naar een bakkerij gegaan. Hier hadden ze veel lekkere broodjes. Lang geleden dat ik bij een bakker ben geweest! Ik kon wel merken, dat ze in Senegal toch wat rijker zijn, dan in Gambia. Mooi om dat verschil ook zo goed te kunnen zien! Daarna zijn we naar een bank gegaan, zodat ik geld kon gaan wisselen. De andere meiden hadden natuurlijk hun visa kaarten, maar ik niet. Ik moest alles van Dalassis (contant geld) naar CFA’s wisselen. Hier in Senegal betalen ze namelijk in CFA’s. Gelukkig. Ik had weer genoeg geld, om alles zelf te kunnen betalen. Daarna zijn we gelijk een stukje door Dakar gaan lopen. Toen kwamen we ook langs het huis van de president van Senegal. Toch mooi om te zien. In Gambia heb ik dit namelijk niet mee kunnen maken. Voor het huis, stond een bewaker die zich niet mocht bewegen, met een groot geweer. We mochten met zijn allen, met hem op de foto. Dit was toch wel leuk om mee te mogen maken. Daarna hebben we gelijk de boot gepakt. Want we zouden vandaag ook naar een slaveneiland (Goreé) gaan. Toen we op dit eiland aankwamen, wist ik niet wat ik zag. Wouw, wat mooi zeg! Ik vond het alleen wel jammer dat het al zo toeristisch gemaakt was. Ik was hiervoor ook al naar een slaveneiland geweest, en kon daardoor goed de verschillen zien. Ze hadden mooie plekjes op dit eiland en ik heb hier ook nog een groot, zelfgemaakt schilderij gekocht. Ik vond dit wel heel gaaf, om deze dan later in mijn kamer te kunnen hangen. Hier had ik het geld zeker wel voor over! Daarna hebben we zelf de mooie plekken op het eiland opgezocht en hier foto’s gemaakt met zijn allen. Altijd leuk als aandenken, om later terug te kunnen kijken! Ik vond het wel fijn, dat we gewoon zelf op pad konden gaan, en niet perse een gids nodig hadden, die overal over moest vertellen. Na een tijdje op het eiland te zijn geweest, was het weer tijd om naar huis te gaan. Eenmaal thuis aangekomen, hebben we weer een restaurant opgezocht om eten te gaan halen. We wilden er eerst gewoon gaan eten, maar de chauffeur en begeleider die we bij hadden, hadden zelf al voor hun eten gezorgd en moesten daarom met hun mee helaas. Het restaurant waar we nu waren, was weer wel een ander restaurant als gisteren (gelukkig). Zij hadden mijn eten tenminste niet vergeten! Eenmaal weer thuis gekomen, hadden we lekker gegeten met als afsluiter natuurlijk een sigaretje buiten. Daarna zijn we allemaal weer gaan douchen, want dit zou voor de komende tijd weer de laatste warme douche voor ons zijn. Na het douchen waren we allemaal zo gesloopt, dat we besloten om naar bed te gaan.
Zondag 13-04-2014:
8:00-… Vandaag gingen we weer vroeg uit de veren. We moesten vandaag natuurlijk allemaal onze tassen weer inpakken, omdat dit onze laatste nacht in dit hotel zou zijn. Na onze tassen ingepakt te hebben en ons weer opgefrist te hebben, hadden we onze tassen maar alvast in de auto gezet. Onze begeleider (Lamin) moest nog even de sleutel van het hotel, aan de eigenaar geven en daarna konden we dan weer vertrekken. Als eerste stond er op de planning om naar het vrijheidsbeeld te gaan vandaag. Dit beeld stond net iets buiten de stad, en lag dan ook precies op onze route. Ik had van te voren al wel horen vertellen dat het beeld groot was, maar ik wist niet dat hij ook echt zo groot was. Ze vertelden me dat hij 72 meter hoog was. Je had dan ook een trap, die je op kon lopen om richting het vrijheidsbeeld te gaan. Toen ik eenmaal boven was, moest ik eerst weer even bijkomen van het beklimmen van de trap. Ik wist niet dat mijn conditie hier zo erg achteruit gegaan was! Maar het was de moeite waard. In het vrijheidsbeeld, zat een lift. Je kon dan (als je wilde) met de lift naar boven, en dan zit je in het vrijheidsbeeld en kan je heel Dakar zien liggen. Voor deze lift moest je dan wel betalen. Wij hadden het er niet voor over. Uiteindelijk kon je dan alleen maar uitzicht zien, en we kwamen er natuurlijk alleen voor, om het vrijheidsbeeld te kunnen zien. Toen we hem eenmaal bekeken hadden, en de nodige foto’s hadden genomen, zijn we weer de trap af gelopen. De trap naar beneden, ging toch een stuk eenvoudiger dan naar boven. Toen we beneden waren, hadden we eigenlijk allemaal wel honger gekregen en wilden we iets opzoeken om te eten. Bij het vrijheidsbeeld had je ook een tentje om te eten, maar hier was alles al op vertelden ze ons. Ooit wel eens in een restaurant gekomen, dat ze vertelden dat de helft van de menukaart niet eens aanwezig is? Nou hier gebeurt het vaak! Toen we weer in de auto zaten, kwamen we onderweg een tentje tegen waar we tapalappa’s met ei konden krijgen. Ik had hier eigenlijk helemaal geen behoefte aan, maarja je moet natuurlijk toch blijven eten. Daarna zijn we dan toch echt doorgereden naar de woestijn. Na ongeveer 5 uurtje in de auto te hebben gezeten, waren we dan bij de woestijn aangekomen. We moesten hier onze auto parkeren, en zouden dan verder gebracht worden met een soort van grote terrein wagen. Nou die had je ook wel nodig, om normaal in dat zand te kunnen rijden zonder weg te slippen. Ik wist niet dat een woestijn zo mooi kon zijn! Wouw! Was mijn eerste gedachte. Lamin had gelijk ‘snowboarden’ voor ons geregeld. Helaas waren er hier maar 3 van en moesten we dus samen doen. We zijn een berg opgeklommen en weer naar beneden gaan zandboarden. Echt super gaaf! Ik wist niet dat je dan nog zo snel kon gaan. Je moest wel zorgen dat je je mond dicht hield, als je naar beneden ging. Anders had je een mond vol met zand. Als je naar beneden gegleden was, kon je diezelfde berg weer op klimmen, om je zandboard weer aan de volgende te geven. Dit vergde zoveel conditie om dit iedere keer te moeten doen, dat ik het na 3 rondjes wel voor gezien hield. Maar ik vond het toch mooi om mee te mogen maken. Daarna hadden we de snowboarden weer ingeleverd en zijn we nog even gaan wachten. Het volgende wat op ons programma stond voor vandaag was: ‘Kameel rijden’. Maar de kamelen waren nog ver te zoeken. We wilden natuurlijk wel met daglicht gaan rijden, zodat we foto’s konden maken. Gelukkig! In de verte konden we de Kamelen al aan zien komen. Er waren drie kamelen. Dus dat betekende dat er één iemand alleen op een kameel mocht. Omdat ik al op een kameel zat, en Eline dichtklapte, en mijn kameel al ging staan, was ik de gelukkige die alleen op een kameel mocht. Ik moet zeggen dat ik dit toch ook wel eng vond. Ik had eigenlijk niet verwacht, dat dit nog zo eng zou zijn. Wanneer je op de kameel moet gaan en weer van de kameel moet stappen, zakt de kameel eigenlijk door zijn knieën. Dit was vooral ook een eng moment, omdat ik niet goed wist hoe ik mezelf dan moest vasthouden zonder te vallen. Wanneer we een berg op liepen, leek het net of mijn kameel ieder moment door zijn knieën kon zakken. Ik moest me ‘voor mezelf’ ook gedurende de rit, goed vasthouden aan het zadel. Ik kan ook vertellen dat ik totaal niet comfortabel zat. Gelukkig duurde de rit ook maar een half uurtje. En ik kon nu tenminste ook zeggen, dat ik ook wel eens op een kameel heb gezeten. Hierna was het tijd om te gaan eten. Vlak bij onze tenten, had je een klein restaurantje waar je kon eten en drinken. Hier hadden we dan ook zeker gebruik van gemaakt. Toen we hadden gegeten, zijn we naar buiten gegaan. We werden geroepen en er werd verteld door de obers dat er buiten een ‘danswedstrijd’ werd gehouden. Toen we buiten kwamen, zaten er een aantal mensen in een kring met een paar gambianen die op Djembeh’s aan het slaan waren. Mooi om te zien hoe dat gaat! Natuurlijk kon ik niet achter blijven, door ook een beetje mee te dansen. Daarna zijn we weer terug het restaurant in gegaan, om nog wat te drinken en een liedje te klappen met zijn allen. We hadden de obers erbij geroepen en zij deden ook gezellig mee. Daarna zijn onze leider en chauffeur gaan slapen, en hebben wij eerst nog even als afsluiter van de dag, bij een kampvuur gaan zitten. Het was al best afgekoeld in de woestijn, en het was daarom ook wel even lekker om onszelf op te warmen bij het kampvuur. Maar hier hebben we niet lang meer gezeten, want onze ogen vielen steeds verder dicht. Eenmaal in onze tentjes aangekomen, heb ik mezelf even afgespoeld en ben ik naar bed gegaan. We hadden gelukkig goede matrassen (die ik ook al een paar maanden niet meer heb gezien).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
